Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας – Κοτζιάς) ξεκίνησε την υπονόμευση των ελληνο-ρωσικών σχέσεων για χάρη της αμερικανικής ατζέντας (ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ) λίγοι πίστευαν ότι τα πράγματα στις σχέσεις Αθήνας – Μόσχας θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. (Μητσοτάκης, Δένδιας, Γεραπετρίτης) τους διέψευσε.
Κατ’ αρχάς μια απαραίτητη διευκρίνιση γιατί είναι σημαντικές για την Ελλάδα οι καλές σχέσεις με τη Ρωσία: Γιατί είναι πυρηνική υπερδύναμη και θα παραμείνει (γεωγραφικά) δίπλα από την Ελλάδα, ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις της διάθεσης των «φίλων» Αμερικανών…
Με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, λοιπόν, ο Έλληνας πρωθυπουργός και οι υπουργοί του έσπευσαν αυτόκλητοι ευρωατλαντικοί σημαιοφόροι με ακραίες ρητορικές σε βάρος της Ρωσίας και της ηγεσίας της.
- Advertisement -
Κανείς δεν ξεχνά – και σίγουρα όχι ο Πούτιν – ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν απ’ τις πρώτες δυτικές κυβερνήσεις που έσπευσαν να στείλουν πολεμικά τουφέκια στους Ουκρανούς, τις πρώτες μέρες της ρωσικής εισβολής. Στη συνέχεια, η ελληνική κυβέρνηση ξεστόκαρε «παλαιά» αλλά ενεργά οπλικά συστήματα (από τα νησιά) και τα έστειλε στους Ουκρανούς, παραγγέλλοντας νέα όπλα προς αντικατάσταση των παλαιών στην αμερικανική και ευρωπαϊκή πολεμική βιομηχανία.
Βουτιά στο τέλμα…
Κάπως έτσι η προηγούμενη αμερικανική διοίκηση (του… Δημοκρατικού Μπάιντεν) έσπρωξε κατ’ αρχάς την Ουκρανία και στη συνέχεια τους Ευρωπαίους «συμμάχους» των Αμερικανών στο τέλμα ενός πολέμου που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να έχει επιτυχή έκβαση, καθώς η Ρωσία ως πυρηνική υπερδύναμη δεν ήταν (και δεν είναι) δυνατό να ηττηθεί δίχως το συνεπαγόμενο παγκόσμιο πυρηνικό ολοκαύτωμα…
Οι πρόθυμοι «σταυροφόροι»
Για να είμαστε δίκαιοι, εντεταλμένοι σταυροφόροι κατά της Ρωσίας και του Πούτιν δεν ήταν μόνο η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του απλώς υπέρβαλαν παίζοντας «τον ρόλο του Ζήκου» στο ευρωατλαντικό μαγαζί θέλοντας να φανούν, να ακουστούν και ενδεχομένως να ανταμειφθούν για τα καθημερινά διαπιστευτήρια υπακοής προς τους Αμερικανούς ηγεμόνες.
Οι μεγάλες τιμές με την ομιλία του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο ενδεχομένως να οφείλεται και στον ωκεανό (φιλοαμερικανικών) σιέλων που κατόρθωσε να παραγάγει η ελληνική κυβέρνηση φτύνοντας κατά της Ρωσίας και του Πούτιν…
Οι πρόθυμοι των Αθηνών (εδώ παρενθετικά θα πρέπει να σημειώσουμε ότι πέρα από την υποτελή κυβέρνηση, αξιοσημείωτη ήταν η μέχρι παρεξηγήσεως φιλοαμερικανική στάση των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων καθώς και της συντριπτικής πλειονότητας των ΜΜΕ) δεκάρα δεν έδωσαν για τις συνέπειες της διάλυσης των ελληνο-ρωσικών σχέσεων, οι οποίες πέραν του ιστορικού τους βάθους είχαν και μια σοβαρή συνεισφορά στις προοπτικές της ελληνική οικονομίας.
Πέραν τούτων, ο εγχώριος φιλοαμερικανικός εσμός δεν πήρε υπόψη του ότι η Ρωσία θα εξακολουθήσει να «γειτνιάζει» με την Ελλάδα ακόμη και όταν αλλάξουν οι αμερικανικές οδηγίες και διαθέσεις. Όπως και άλλαξαν…
Η τύχη των υποτελών…
Με τις πρώτες κινήσεις του Τραμπ με στόχο μια αμερικανο- ρωσική συμφωνία για την Ουκρανία, έγινε σαφές πως ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος δεν δίνει δεκάρα για τους (κατά τον Μπρεζίνσκι) «υποτελείς και φόρου υποτελείς» Ευρωπαίους συμμάχους των ΗΠΑ.
Οι «μεγάλες» ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, αλλά και η Πολωνία) που λόγω μεγέθους έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στη δημιουργία του δυτικού φιλοουκρανικού μετώπου πληρώνοντας το βαρύ οικονομικό κόστος που συνεπάγεται η ενεργειακή απεξάρτηση από το φτηνό ρωσικό φυσικό αέριο και ο συνεχής εφοδιασμός των Ουκρανών με οπλικά συστήματα, με έκπληξη αντιλαμβάνονται πως δεν πρόκειται να καθίσουν στο τραπέζι των συνομιλιών που θα δημιουργήσει τους όρους για τη νέα Ευρώπη μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία.
«Σκάστε» και πληρώστε
Ακόμα χειρότερα για τις χώρες της Ε.Ε. και την Ουκρανία, ο Τραμπ επιφυλάσσει έναν και μόνο ρόλο: του χρηματοδότη για το κόστος που συνεπάγεται η όποια λύση του Ουκρανικού και της νέας κατάστασης στην Ευρώπη.
Με απλούστερα λόγια, οι Ευρωπαίοι καλούνται να καταβάλουν το κόστος που συνεπάγεται η δημιουργία μιας πολυπληθούς ειρηνευτικής δύναμης που θα εποπτεύσει την περιοχή μετά τη συμφωνία για τον τερματισμό του πολέμου. Καλούνται, επίσης, οι Ευρωπαίοι να χρηματοδοτήσουν την αναδημιουργία του κατεστραμμένου ουκρανικού στρατού. Ο Ζελένσκι, καλείται (απ’ τον Τραμπ) κατ’ αρχάς να αποχωρήσει από το προσκήνιο πηγαίνοντας σε εκλογές. Ο Τραμπ έχει ξεκαθαρίσει επίσης ότι θα πάρει από την Ουκρανία (σε συμφωνία με τη Μόσχα) ένα μεγάλο μέρος από το φιλέτο των σπάνιων γαιών ως αποζημίωση της χρηματοδότησης της πολεμικής προσπάθειας του ουκρανικού κόστους από την προηγούμενη διοίκηση των δημοκρατικών…
Μπορούμε λοιπόν να συνοψίσουμε τι σημαίνει για την Ευρώπη (και την Ελλάδα) η άφιξη του νέου σερίφη στην Ουάσιγκτον:
- Για τις ευρωπαϊκές μείζονες υποθέσεις – όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία – ο νέος σερίφης αναζητά συνεννόηση με τον Πούτιν αδιαφορώντας για τα ειδικότερα συμφέροντα και τις δυσκολίες των Ευρωπαίων υποτελών του.
- Στόχος της νέας αμερικανικής διοίκησης είναι να ρυμουλκήσει τη Ρωσία κοντά στις ΗΠΑ και να την απαγκιστρώσει από την Κίνα η οποία είχε εκμεταλλευτεί την αντιρωσική δυτική υστερία.
- Οι Ευρωπαίοι οφείλουν να επανεξετάσουν τις σχέσεις τους με τη Μόσχα, έχοντας κατά νου πως η Ουάσιγκτον θέλει τη Ρωσία σημαντικό εταίρο για τις παγκόσμιες υποθέσεις.
Κι εδώ, αρχίζουν τα δύσκολα για τους Ευρωπαίους, συμπεριλαμβανομένης, προφανώς, και της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς και του λοιπού «συστήματος» των Αθηνών που διαμορφώνει το κλίμα και την πολιτική ατζέντα.
Και αυτές οι δυσκολίες αναμένεται να είναι μεγάλες και ενδεχομένως ανυπέρβλητες, γιατί όπως είπαμε η κυβέρνηση έσπευσε να εμφανιστεί «αμερικανικότερη των Αμερικανών» εναντίον μιας χώρας (πυρηνικής υπερδύναμης) που η σκιά της, λόγω γεωγραφίας, θα εξακολουθεί να πέφτει στην Ελλάδα ανεξάρτητα της όποιας πολιτικής συγκυρίας…
Διαβάστε επίσης
Ουκρανία: Ουάσινγκτον και Μόσχα συζητούν μυστικά εδώ και τρεις μήνες
Λίβανος: Την Κυριακή (23/2) η κηδεία του Χασάν Νασράλα – «Η Χεζμπολάχ είναι εδώ!»