Εάν ισχύουν οι πληροφορίες και τα επίμονα ρεπορτάζ, που αναφέρουν ότι στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν μείνει δύο ονόματα που εξετάζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την Προεδρία της Δημοκρατίας, τότε τα πράγματα είναι μάλλον απλά.
Εάν δηλαδή πράγματι η πρωθυπουργική σκέψη είναι ανάμεσα στον Ευάγγελο Βενιζέλο και στον Κώστα Τασούλα, η απάντηση είναι και εύκολη και πρόδηλη με βάση την πολιτική λογική: Ευάγγελος Βενιζέλος!
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει το πολιτικό βάρος και κύρος να δώσει νέα οντότητα στο θεσμό.
- Advertisement -
Μπορεί κανείς να διαφωνεί πολιτικά και να έχει ενστάσεις στο πρόσωπο του Βενιζέλου.
Αλλά ότι ο Βενιζέλος διαθέτει το αναγκαίο εκτόπισμα για την ανώτατη πολιτειακή θέση δύσκολα θα διαφωνήσει κάποιος. Ιδίως όταν μιλάμε για ένα πρόσωπο που θα κληθεί να εκφράσει ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων, ήτοι την κυβερνώσα παράταξη και την αξιωματική αντιπολίτευση – τουλάχιστον.
Ο Βενιζέλος έχει τη δυνατότητα να κινηθεί στο διεθνές περιβάλλον, να αντιληφθεί στις εξελίξεις που συντελούνται σε αυτό και να συμβάλει, όπως επιτάσσει ο ρόλος του προέδρου και πάντα στο πλαίσιο αυτού, στη χάραξη και την ανάδειξη μίας εθνικής στρατηγικής.
Επιπλέον γνωρίζει άριστα τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή και στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών θεμάτων και, έχοντας συναφείς προσεγγίσεις με εκείνες του Μητσοτάκη, μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά.
Και όλοι γνωρίζουν τι αξία έχει αυτό στις σημερινές συνθήκες.
Ως προς τα θεσμικά θέματα είναι μάλλον ο πιο κατάλληλος απ’ όλους, ειδικά διαθέτοντας και την πολιτική εμπειρία:
Πεδία όπως η συνταγματική αναθεώρηση και το Κράτος Δικαίου ανήκουν στη γκάμα και των ενδιαφερόντων του και των δεξιοτήτων του.
Το ότι έχει εκφράσει ενστάσεις για θέματα Κράτους Δικαίου, μάλλον στα θετικά του πρέπει να υπολογίζεται – ακόμα και από τον Μητσοτάκη!
Επιπλέον μπορεί να απευθυνθεί σε ευρύτερο κοινωνικό ακροατήριο, διαθέτοντας πλέον έναν διαφορετικό θεσμικό φορτίο, που εκφράζει συνθετικά μία μεγάλη πλειοψηφία.
Μετά από μία άγονη, στείρα και αμήχανη πενταετία, το προεδρικό μέγαρο θα μπορεί να έχει ένα σημαίνοντα, έστω και στο συμβολικό επίπεδο, ρόλο.
Όσοι εμφανίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη φοβικό, συμπλεγματικό και απορριπτικό της ιδέας να συνεργάζεται με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αδικούν και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, αλλά προκαταλαμβάνουν διαθέσεις και συμπεριφορές του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, που μάλλον απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα.
Η εναλλακτική επιλογή είναι να καταλήξει ο Μητσοτάκης στον Κώστα Τασούλα.
Μία επιλογή εξόχως αμυντική, στενά κομματική, φοβική και χωρίς ψήγμα συναίνεσης. Μία επιλογή αντίθετη στο ιστορικό κεκτημένο της εθιμικής επιλογής από τη «απέναντι παράταξη». Αλλά και το ίδιο το προφίλ του Μητσοτάκη.
Από το 1995 ουδείς πρωθυπουργός έχει προτείνει πρόεδρο από το κόμμα του. Μοναδική εξαίρεση, αλλά γνωρίζοντας ότι δεν θα ψηφιζόταν η πρότασή του, ο Αντώνης Σαμαράς το 2014 με τον Σταύρο Δήμα. Θέλει να ακολουθήσει το 2025 ο Μητσοτάκης τον Σαμαρά του 2014;
Ο Τασούλας είναι για να ικανοποιηθεί το δεξιό κοινό. Ίσως αυτή είναι η ανάγκη ενός κομματιού της ΝΔ, που νιώθει «παραγκωνισμένο» από τον τρόπο διακυβέρνησης του Μητσοτάκη.
Αλλά ένας δεξιός υποψήφιος και μάλιστα χαμηλού πολιτικού βάρους και περιορισμένης απήχησης, ούτε στις ανάγκες της χώρας, όπως αυτές προκύπτουν από το διεθνές περιβάλλον, ανταποκρίνεται, ούτε την επιταγή της συναίνεσης που θέλει το σύνταγμα υπηρετεί.
Εάν ο Μητσοτάκης θέλει έναν «αδιάφορο» Πρόεδρο – κάπως σαν τη θητεία της Σακελλαροπούλου δηλαδή, αλλά σε «γαλάζιο» και… χιουμοριστικό περιτύλιγμα – ώστε να καταπραΰνει τους πληγωμένους της παράταξής του, τότε ναι, ο Τασούλας είναι ένας τρόπος.
Διαβάστε επίσης
Tζάκρη: Άργησε τρία χρόνια η ακύρωση του σήματος Turkaegean
ΠΟΛΙΤΙΚΗ | topontiki.gr