Η μάχη των ασθενών με καρκίνο είναι σκληρή και πολλές φορές άνιση. Ακόμη και όταν την κερδίζουν δεν ησυχάζουν, γιατί μπορεί να βγήκαν νικητές από τη νόσο όμως θα πρέπει να συνεχίσουν καθημερινά να αγωνίζονται σε ένα αντίξοο περιβάλλον για να πάρουν και πάλι τη ζωή τους στα χέρια τους.
Και αυτός είναι ένας εξίσου δύσκολος και επικίνδυνος αγώνας για τους επιζήσαντες, καθώς τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν την ίδια την κοινωνία, που σε πολλές περιπτώσεις δεν βοηθάει. Οι ουρές στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ, που παρά τις διαρκείς διαμαρτυρίες εξακολουθούν να παραμένουν πολύωρες και να ταλαιπωρούν τους ασθενείς που λαμβάνουν τα Φάρμακα Υψηλού Κόστους, ο ρατσισμός στη δουλειά, τα επιδόματα-ψίχουλα, οι διακρίσεις στο δικαίωμα δανεισμού από τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρίες, είναι μόνο ορισμένα από τα ανυπέρβλητα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους, οι επιζήσαντες αλλά και οι ασθενείς.
Η πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Φίλων Ιατρών (ΚΕΦΙ) Αθηνών Ελισσάβετ Ψιλοπούλου στη συνέντευξη της στο topontiki.gr, μας περιγράφει τις πολυάριθμες δυσκολίες, που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με καρκίνο, αλλά και όσοι έχουν ιαθεί και συνεχίζουν να αγωνίζονται για ισονομία και μια ζωή χωρίς διακρίσεις.
- Advertisement -
«Ζούμε παλεύοντας διαρκώς με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, που αντι να μας βοηθάει μας δημιουργεί μεγαλύτερη ανασφάλεια και ταλαιπωρία», μας είπε η κυρία Ψιλοπούλου.
Οι ουρές του ΕΟΠΥΥ και τα φάρμακα κατ’ οίκον
Ένα από τα μεγάλα αγκάθια που ταλαιπωρούν τους καρκινοπαθείς από το 2012 που δημιουργήθηκε ο Εθνικός Οργανισμός Παροχών Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) είναι οι πολύωρες ουρές στα φαρμακεία του οργανισμού, που αναγκάζονται να περιμένουν έως και τρεις ώρες προκειμένου να λάβουν τα Φάρμακα Υψηλού Κόστους (ΦΥΚ) και να συνέχουν την αγωγή τους: « Όσο και να διαμαρτυρόμαστε δεν υπάρχει βελτίωση της κατάστασης. Αναγκαζόμαστε να περιμένουμε έως και 3 ώρες για να πάρουμε τα φάρμακα μας. Βλέπεις στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ 30 άτομα στην ουρά. Οι υπάλληλοι δεν φτάνουν και οι ανακοινώσεις για τις κατ΄οικον διανομές των ΦΥΚ παραμένουν ανακοινώσεις. Μέχρι τώρα δεν έχουμε δει να γίνεται κάτι στην πράξη».
Παράλληλα η κυρία Ψιλοπούλου εκφράζει και την ανησυχία πολλών ασθενών στο θέμα της διανομής κατ΄οίκον, αναφορικά με τις συνθήκες φύλαξης και μεταφοράς των σκευασμάτων που χρειάζονται ψυγείο: «Τι θα γίνει με το 20% έως 30% των φαρμάκων που χρειάζονται ψυγείο; Θα τηρούνται οι συνθήκες μεταφοράς και φύλαξης από τις εταιρίες Κούριερ σύμφωνα με τα ιατρικά πρωτόκολλα; Οι ασθενείς φοβούνται ότι εκεί θα υπάρξει πρόβλημα και αυτό θα πρέπει να το δει το υπουργείο Υγείας».
Το δικαίωμα στη λήθη και η ισονομία
Το δικαίωμα στη λήθη αφορά κάθε άτομο με εμπειρία καρκίνου να προχωρήσει στη ζωή του, χωρίς διακρίσεις, έχοντας πρόσβαση σε ασφαλιστικές καλύψεις και χρηματοπιστωτικές διευκολύνσεις από τις τράπεζες ( π,χ δάνεια για σπίτι, Ι.Χ κλπ).
Στη χώρα μας θεσπίστηκε πέρυσι, με την προοπτική να μην υπάρχουν διακρίσεις εις βάρος όσων έχουν επιβιώσει από καρκίνο και είναι εκτός θεραπείες την τελευταία δεκαετία. Υπολογίζεται ότι αφορά περίπου 400.000 πρώην καρκινοπαθείς στην Ελλάδα. Στόχος είναι να μπορούν να προχωρούν στις αποφάσεις τους για δάνεια και ασφαλίσεις ζωής, απελευθερωμένοι από τα δεσμά του σχετικού ιατρικού τους ιστορικού. Όμως και εκεί υπάρχει πρόβλημα καθώς: «Υπάρχει μια απροθυμία από την πλευρά των ασφαλιστικών εταιριών να ασφαλίσουν ανθρώπους που ήταν πριν από δέκα χρόνια καρκινοπαθείς και σήμερα είναι ελεύθεροι νόσου. Μπορεί να βάζουν πολύ υψηλά ασφάλιστρα… δεν γνωρίζω. Το ίδιο και οι τράπεζες με το δανεισμό. Υπάρχει απροθυμία λόγω ιατρικού ιστορικού που μέχρι πρόσφατα ήταν αναγκασμένοι να δηλώνουν όλοι όσοι θέλουν να πάρουν δάνειο. Και αυτό είναι ρατσισμός που βιώνουν οι επιζήσαντες πρώην καρκινοπαθείς, γιατί οποιοσδήποτε υγιής που παίρνει σήμερα ένα δάνειο ή κάνει μια ασφάλεια ζωής, μπορεί αύριο να αρρωστήσει από καρκίνο», μας είπε η πρόεδρος του ΚΕΦΙ.
Σημαντικές διακρίσεις στις άδειες των ασθενών και των φροντιστών
Οι διακρίσεις μεταξύ των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα φαίνονται σε όλο τους το μεγαλείο στις αναρρωτικές άδειες που λαμβάνουν τόσοι οι ασθενείς όσο και οι φροντιστές τους. Συγκεκριμένα στο δημόσιο ο ασθενής λαμβάνει ένα χρόνο άδεια μετ’ αποδοχών ενώ σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να λείπει όσο θέλει.
Στον σκληρό χώρο του ιδιωτικού τομέα αυτό φυσικά δεν ισχύει: «Στο δημόσιο οι άδειες είναι ένας χρόνος μετ΄αποδοχών και όλοι γνωρίζομε ότι μπορεί να λείπει πολύ περισσότερο. Στον ιδιωτικό είναι 25 εργάσιμες μετ΄αποδοχών και από εκεί και στο εξής δεν υπάρχει πρόβλεψη για αμοιβή».
Εξίσου δυσάρεστη είναι η κατάσταση και για τους φροντιστές δηλαδή το σύζυγο, το γονιό, τα αδέλφια: «Το 25% των φροντιστών αναγκάζεται να εγκαταλείψει την εργασία του, μέχρι να γίνει καλά ο άνθρωπος του. Το κράτος δίνει 5 μέρες εργάσιμες άδεια το χρόνο, εάν προσκομίσει κάποιο έγγραφο για την ημέρα που ο ασθενής κάνει χημειοθεραπεία. Όπως καταλαβαίνετε δεν φτάνει. Θα πρέπει να υπάρχει μια μέριμνα και για τους φροντιστές ώστε να έχουν και ψυχολογική υποστήριξη και παράλληλα να μπορέσουν να κρατήσουν την εργασία τους», τονίζει η κυρία Ψιλοπούλου.
Τα επιδόματα και ο ρατσισμός στην εργασία
Ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα είναι τα επιδόματα. Σε κάθε καρκινοπαθή δίνεται το ποσόν των €330,00 για δυο χρόνια μετά την διάγνωση, με την μοναδική προϋπόθεση, να είναι έμμεσα ασφαλισμένος και όχι να είναι εργαζόμενος, μας λέει η πρόεδρος.
Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για το μισό ενοίκιο και πρέπει να συνεχίζει να εργάζεται για να ζήσει;
«Μπορεί να βγει με μειωμένη σύνταξη με 42% αναπηρία όμως δεν έχει εκπτώσεις π.χ στους φόρους κλπ. Γνωρίζω άτομο με λαρυγγεκτομή που δεν μπορεί να μιλήσει και όμως εργάζεται, δεν έχει άλλη επιλογή».
Ακόμη ο ρατσισμός στην εργασία είναι ένα θέμα-ταμπού που δεν συζητιέται καθόλου και όμως υπάρχει σε μεγάλο βαθμό και κάνει ακόμη πιο δύσκολη την ζωή τους: « Γνωρίζω άτομα που δεν πρέπει να σηκώνουν βάρη π.χ στο σούπερ μάρκετ που εργάζονται»… και όμως το κάνουν υπό το φόβο της απόλυσης. Εκεί η εργοδοσία μπορεί να επέμβει και να αλλάξει θέση στον ασθενή.
Όλα τα παραπάνω είναι μόνο κάποια, από τα πολλά κομμάτια ενός παζλ, που συνθέτουν τη δύσκολη, πολύπλοκη, επικίνδυνη και σε αρκετές περιπτώσεις επώδυνη πραγματικότητα, που βιώνουν οι ασθενείς με καρκίνο αλλά και οι εκατοντάδες χιλιάδες επιζήσαντες στη χώρα μας. Μια πραγματικότητα που δυστυχώς κάνεις δεν μιλά για αυτή και κάνεις δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται…
Διαβάστε επίσης:
Θριάσιο: Δραματικές ελλείψεις προσωπικού στο μοναδικό νοσοκομείο της Βιομηχανικής περιοχής
ΕΕΠΕ: «Τα συντεχνιακά δωράκια στους ενδοκρινολόγους υποβαθμίζουν την ειδικότητα των Παθολόγων»
Οργή για… «τραγούδι;» ράπερ κατά των ατόμων με αναπηρία – Την απόσυρσή του ζητάει η ΕΣΑμεΑ