Πώς μια πηγαία πράξη καρδιάς είναι πλέον τουριστική εμπερία
Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από αριθμούς, κρατήσεις και αξιοθέατα, υπάρχουν ακόμα μέρη όπου αυτό που μένει στον επισκέπτη δεν είναι ούτε το δωμάτιο, ούτε το φαγητό, ούτε καν τα πανέμορφα τοπία — αλλά ο άνθρωπος.
Η Κρήτη είναι αναμφισβήτητα ένας από αυτούς τους τόπους. Και αν υπάρχει ένα στοιχείο που διαπερνά την εμπειρία του ταξιδιού εδώ, αυτό είναι η περίφημη Κρητική φιλοξενία, που από πράξη καρδιάς — και από μόνη της, είναι πλέον τουριστική εμπειρία.
Όμως σήμερα, αυτή η κουλτούρα —αν και βαθιά ριζωμένη στην ιστορία και την καθημερινότητα— φαίνεται να έχει πάρει μια νέα, σχεδόν απρόσμενη διάσταση: έχει γίνει μέρος της τουριστικής ταυτότητας του νησιού, ατραξιόν από μόνη της.
- Advertisement -
Σε πολλές από τις κριτικές τουριστών που θα διαβάσεις μετά από μια επισκεψή τους στην Κρήτη, για να μην πω οι περισσότερες, θα αναφέρονται με μικρότερη ή μεγαλύτερη έκταση στη φιλοξενία των κατοίκων της.
Ναι εντάξει, οι Έλληνες είμαστε γενικά φιλόξενος λαός, αλλά αυτό στην Κρήτη, έχει άλλη διάσταση, είναι τρόπος ζωής, είναι καθημερινότητα, είναι αυθεντικό, είναι «μαθημένο», είναι ειλικρινές, είναι στοιχείο της κουλτούρας των Κρητικών – είναι μέρος της πολιτιστικής τους ταυτότητας.
Και έρχομαι στο προκείμενο, γίνεται μια απλή καθημερινή συμπεριφορά, αυθόρμητη, να έχει μετατραπεί από μόνη της σε τουριστική ατραξιόν; Με μια κουβέντα, γίνεται και η Κρήτη είναι η απόδειξη.
Από την άλλη, έχει τόση μεγάλη σημασία – ειδικά τη στιγμή που η Κρήτη είναι γεμάτη αξιοθέατα και ομορφιά; Εχει.
Είναι μεγάλο ζήτημα να πας σε έναν τόπο και να νιώσεις ευπρόσδεκτος από την πρώτη στιγμή. Και αυτό στην Κρήτη το νιώθεις κατευθείαν χωρίς απαραίτητα να πας σε κάποιο μικρό ορεινό χωριό και να συναναστραφείς τους ντόπιους σε κάποιο καφενείο.. αλλά ακόμα και στις μεγάλες πόλεις, και ούτε έχει να κάνει με την ηλικία.
Είναι κάτι που οι Κρητικοί κάνουν αυθόρμητα, είναι μάλλον στο DNA τους. Και ίσως γι αυτό έχει ξεχωρίσει και γίνεται λόγος για την περίφημη κρητική φιλοξενία, γιατί δεν είναι κάτι προσποιητό, κάτι που «πρέπει να γίνει» στα πλαίσια της ευγένειας και του σεβασμού, είναι πηγαίο και αληθινό.
Από την άλλη σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, είναι πολύ σημαντικό γιατί προσεγγίζει την έννοια του “βιώσιμου τουρισμού”, καθώς είναι κάτι που αναδεικνύει το αυθεντικό και το τοπικό στοιχείο, κάτι που ψάχνουν πλέον οι περισσότεροι ταξιδιώτες και το εκτιμούν πολύ όταν το βρίσκουν.
Από τον Ξένιο Δία στον Κρητικό με τη ρακί
Η φιλοξενία στην Κρήτη δεν είναι κάτι που ξεκίνησε με τον τουρισμό. Αντίθετα, είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της τοπικής ταυτότητας από την αρχαιότητα — και, σύμφωνα με τη μυθολογία,
ο ίδιος ο Ξένιος Δίας γεννήθηκε στο νησί. Στα χωριά, ειδικά τις παλαιότερες εποχές ένας ξένος θεωρείται σχεδόν ιερός. Δεν είναι ασυνήθιστο να σε κεράσουν χωρίς λόγο, να σε δεχτούν στην παρέα τους, να σου προσφέρουν να φας χωρίς να σε γνωρίζουν, να σου ανοίξουν το σπίτι τους μόνο και μόνο επειδή “έτσι κάνουν οι Κρητικοί”.
Η φιλοξενία ως τουριστική εμπειρία
Αυτό που κάποτε ήταν απλή έκφραση κουλτούρας, σήμερα έχει γίνει αναζητούμενη εμπειρία. Οι ταξιδιώτες δεν ψάχνουν μόνο ξενοδοχεία – ψάχνουν αυθεντικότητα. Θέλουν να φάνε στο σπίτι μιας
γιαγιάς στο ορεινό Ρέθυμνο, να μάθουν ιστορίες σε ένα καφενείο στην Ανατολική Κρήτη, να χορέψουν και να πιουν σε ένα ντόπιο γλέντι καλεσμένοι αν και άγνωστοι…
Η φιλοξενία έχει γίνει brand χωρίς να προσπαθεί. Δεν είναι τουριστικό πακέτο — είναι αυθορμητισμός.
Η πρόκληση της αυθεντικότητας
Από τη μία, είναι συγκινητικό και ελπιδοφόρο να βλέπεις τον πολιτισμό να εκτιμάται. Από την άλλη, πώς διατηρείς την αυθεντικότητα όταν αυτή αρχίζει να γίνεται «προϊόν»;
Κάποιες φορές, η φιλοξενία μπορεί να «παίξει» σε ρόλους. Μπορεί να γίνει θέαμα. Όμως όσο το νησί διατηρεί τη σχέση του με τις ρίζες του —και όσο οι ντόπιοι συνεχίζουν να δρουν από καρδιάς
κι όχι από προσδοκία— η ουσία παραμένει.
Την Κρήτη την αγάπησα από την εμορφιά της απ΄τη φιλοξενία της και απ΄τη λεβεντιά της
Το τουριστικό προϊόν που δεν αγοράζεται
Η Κρήτη έχει τοπία, ιστορία, γεύσεις. Αλλά πάνω από όλα, έχει ανθρώπους. Και είναι ακριβώς αυτό που τη διαφοροποιεί. Η φιλοξενία των Κρητικών δεν είναι «υπηρεσία» — είναι τρόπος ζωής. Και ίσως, τελικά, να είναι το μόνο στοιχείο του τουρισμού που δεν μπορείς να τυποποιήσεις. Γιατί είναι αυτό που μένει. Αυτό που αφηγείσαι όταν γυρίσεις. Αυτό που σε κάνει να θες να επιστρέψεις.
Ναι οι παραλίες, ναι τα χωριά, ναι τα αξιοθέατα, η ιστορία, η γαστρονομία… είναι ατελείωτη η λίστα αλλά πάνω από όλα τελικά καθε τόπος είναι οι άνθρωποί του. Και οι Κρητικοί είναι ωραίοι άνθρωποι, ανοιχτόκαρδοι, γλεντζέδες και φιλόξενοι. Και γιατί αυτό τελικά είναι τόσο σημαντικό; Γιατί φεύγοντας από ένα μέρος αυτό που που μένει και είναι η κινητήριος δύναμη να επιστρέψεις είναι η αίσθηση που σου έχει αφήσει, έστω και υποσυνείδητα και αυτή την αίσθηση δεν την αφήνουν οι εικόνες και τα τοπία, αλλά οι άνθρωποι.
Το γράφω με ειλικρίνεια, δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που έχει πάει στην Κρήτη και δεν θέλει να ξαναπάει – μαζί και εγώ. Και πιστέψτε με, αν οι άνθρωποι δεν ήταν αυτοί που είναι, θα υπήρχαν πολλοί που δεν θα ήθελαν να επιστρέψουν. Και ας είναι η Κρήτη, με τα άπειρα αξιοθεατα, τις διάσημες παραλίες, τις ατελείωτες ομορφιές, ας είναι όλα αυτά.
Πάντα και παντού στον κόσμο, τη διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι. Και η Κρήτη μπορεί και πρέπει να είναι διαχρονικά περήφανη για τους ανθρώπους της.
Εις το επανιδείν!
Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε το incrediblecrete.gr
The post Η περίφημη Κρητική φιλοξενία: Πώς η κουλτούρα φιλοξενίας των ντόπιων έγινε από μόνη της τουριστικό brand appeared first on Travelstyle.