«Είναι κοινό μυστικό ότι δυτικές ειδικές δυνάμεις βρίσκονται στην Ουκρανία. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, δεν υπάρχει μαζική ανάπτυξη δυτικών χερσαίων δυνάμεων. Ωστόσο, αυτό μπορεί να αλλάξει», σχολιάζει ο δημοσιογράφος των Financial Times, John Paul Rathbone.
Ο δημοσιογράφος των FT αναφέρει στο άρθρο του πως η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την ιδέα, που πρωτοεμφανίστηκε πριν από ένα χρόνο από τον Γάλλο Εμανουέλ Μακρόν. Εκείνη την εποχή, αποκλείστηκε ως ανέφικτη και πολύ επικίνδυνη. Αλλά από τότε, ο στρατός της Ουκρανίας δυσκολεύεται και η προοπτική ένταξης στο ΝΑΤΟ έχει μειωθεί. Ο Τραμπ, επιδιώκοντας να απεμπλακεί από τα ευρωπαϊκά ζητήματα ασφάλειας, τόνισε ότι επιθυμεί μια κατάπαυση του πυρός «το συντομότερο δυνατό». Και το Κίεβο άφησε να εννοηθεί ότι είναι έτοιμο για συμφωνία, εφόσον οι σύμμαχοί του παρέχουν ισχυρές εγγυήσεις ασφαλείας.
Ως αποτέλεσμα, ξεκίνησαν εκ νέου συνομιλίες σχετικά με το πώς τα δυτικά στρατεύματα, ειδικά οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη διατήρηση της εκεχειρίας που ο Τραμπ ελπίζει να πετύχει με τη Μόσχα. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι είπε ότι εάν η Ευρώπη σοβαρολογεί για την παροχή αποτελεσματικού αποτρεπτικού μηχανισμού, θα χρειαστούν «το λιγότερο» 200.000 στρατιώτες.
Πόσο ρεαλιστικό είναι το νούμερο του Ζελένσκι;
Καθόλου. Μιλάμε για πολύ περισσότερες δυνάμεις από τον αριθμό των στρατευμάτων που συμμετείχαν στην απόβαση στη Νορμανδία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ουκρανοί αξιωματούχοι πιστεύουν ότι 40.000 με 50.000 ξένοι στρατιώτες που θα λειτουργούν ως δύναμη ασφαλείας σε όλη τη γραμμή του μετώπου μήκους 1.000 χιλιομέτρων θα μπορούσαν να είναι εφικτό νούμερο, σύμφωνα με άτομα που συμμετέχουν στις συζητήσεις μεταξύ του Κιέβου και των δυτικών εταίρων του τα οποία επικαλούνται οι FT.
Η Βρετανία, η Γαλλία και η Ολλανδία ενδέχεται να ηγηθούν του σχηματισμού στρατιωτικού τμήματος, τα κράτη της Βαλτικής συμφωνούν, ενώ η Γερμανία και η Πολωνία είναι αντίθετες στην αποστολή των στρατευμάτων τους. Ο Φρίντριχ Μερτς, ο ηγέτης των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών που είναι πιθανό να γίνει καγκελάριος μετεκλογικά στις 23 Φεβρουαρίου, έχει εκφράσει την υποστήριξή του στην Ουκρανία, αλλά δεν έχει υποστηρίξει ρητά την ιδέα της ανάπτυξης στρατευμάτων.
Το δυτικό στρατιωτικό προσωπικό δεν θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ούτε θα συμμετέχει σε πολεμικές επιχειρήσεις, το καθήκον του θα είναι να δημιουργήσει μια «αποτρεπτική δύναμη» που ταυτόχρονα θα απελευθερώσει τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και τους πόρους τους.
Ο κύριος στόχος μιας τέτοιας αποστολής είναι να επιδείξει την ευρωπαϊκή δέσμευση για υποστήριξη της Ουκρανίας, ενίσχυση της περιφερειακής ασφάλειας και αποτροπή πιθανής ρωσικής επιθετικότητας, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα στη Μόσχα για τη σοβαρότητα των προθέσεων της Δύσης.
Θα συμβεί ποτέ;
Ενδεχομένως όχι. Η ίδια η ιδέα βασίζεται στην ύπαρξη μιας αξιοπρεπούς ειρηνευτικής διευθέτησης με τη Ρωσία που επιτρέπει στην Ουκρανία να διατηρήσει την κυριαρχία της, να ελέγχει το έδαφός της, να διατηρήσει τον στρατό της και να παραμείνει μια δημοκρατία με την οποία η Δύση είναι πρόθυμη να συνεργαστεί.
Η Ρωσία μπορεί να μην συμφωνήσει ποτέ σε όλα αυτά. Η Μόσχα μπορεί επίσης να παραβιάσει οποιαδήποτε συμφωνία υπογράψει, όπως έκανε όταν εισέβαλε στην Ουκρανία το 2022, κατά παράβαση των συμφωνιών του Μινσκ που υπέγραψε μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και το 2015.
Οι ευρωπαίοι σύμμαχοι λένε συχνά ότι ο απώτερος στόχος τους είναι να οικοδομήσουν μια «ισχυρότερη Ουκρανία», η οποία, σύμφωνα με έναν δυτικό αξιωματούχο, θα είναι «σε θέση να συνεχίσει να προκαλεί βαρύ κόστος στη Ρωσία, να σταματήσει την πρόοδο των ρωσικών στρατευμάτων και (…) να δύναται να διατηρήσει κάτι τέτοιο για όσο διάστημα είναι απαραίτητο από άποψης υλικού, ανθρώπινου δυναμικού και οικονομικών».
Ωστόσο, η Ευρώπη μπορεί να απορρίπτει την αποστολή στρατευμάτων σε έναν «θερμό πόλεμο» υπό τον φόβο της κλιμάκωσης της σύγκρουσης με τη Ρωσία. Ακόμα κι αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες τελικά αποφασίσουν να στείλουν στρατεύματα, τα κοινοβούλια και οι ψηφοφόροι τους μπορεί να διαφωνήσουν. Οι ΗΠΑ ενδέχεται επίσης να αρνηθούν να παράσχουν την υλικοτεχνική υποστήριξη που θα χρειαζόταν η επιχείρηση.
Ωστόσο, οι κίνδυνοι της αποστολής στρατευμάτων μπορεί να ωχριούν σε σύγκριση με αυτούς της αδράνειας. Όπως επισήμανε ο βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Κίεβο: «Δεν πρόκειται μόνο για την κυριαρχία της Ουκρανίας. Εάν η Ρωσία πετύχει με την επιθετικότητά της, θα επηρεαστούμε όλοι για πολύ καιρό».
Διαβάστε επίσης:
Διαπραγματεύσεις με τον Ερντογάν «επιδιώκει» ο Οτσαλάν
«Υπερβολική τεστοστερόνη»: Η Βελγίδα υπουργός Αμυνας επιτίθεται «σε αρσενικά τύπου Τραμπ»
