Είναι η ενήλικη απανθρωπιά, πανταχού παρούσα στα μικρά και στα μεγάλα της επικαιρότητας και στη καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων που έχει πάψει να μας κάνει εντύπωση
Γράφει η Αναστασία Γιάμαλη
Έχω χάσει το μέτρημα πια. Πόσες δημόσιες συζητήσεις, εκδηλώσεις, εκπομπές έχουν γίνει με θέμα την εφηβική παραβατικότητα; Πόσοι τόνοι μελάνι έχουν γίνει λέξεις κι αναλύσεις για το θέμα; Έχουμε ασχοληθεί τόσο πολύ με το φαινόμενο της «άγνωστης» ή της «σκληρής» νεολαίας και δεν έχουμε ασχοληθεί καθόλου με μία βασική αιτία της. Την ενήλικη απανθρωπιά.
Είναι η ενήλικη απανθρωπιά, πανταχού παρούσα στα μικρά και στα μεγάλα της επικαιρότητας και στη καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων που έχει πάψει να μας κάνει εντύπωση. Ασχολούμαστε μαζί της μόνο όταν υπάρχει βίντεο, κι ακόμη και τότε, κάποιοι «ρεαλιστές» θα βρεθούν να δικαιολογήσουν τους απάνθρωπα δρώντες.
Το απόγευμα της Δευτέρας 24 Μαρτίου η αστυνομία έλαβε σήμα ότι ένας άνθρωπος είναι χτυπημένος και κείτεται στο πεζοδρόμιο της οδού Μάρνης στην Ομόνοια. Τελικά, ο άνθρωπος ήταν νεκρός και σύμφωνα με τα ιατροδικαστικά ευρήματα πέθανε από έμφραγμα ενώ είχε κάταγμα στον αυχένα που επιβεβαιώνει την εκδοχή της πτώσης του από σκάλα.
Όμως ο άνδρας δεν πέθανε στο πεζοδρόμιο, αλλά μέσα σε εστιατόριο, τον έβγαλαν έξω νεκρό, αιμόφυρτο και χτυπημένο και τον παράτησαν στο πεζοδρόμιο. Στη συνέχεια, καθάρισαν τον χώρο με χλωρίνη.
Επρόκειτο για έναν 57χρονο άστεγο άνδρα, ρουμάνικης καταγωγής που μπήκε στο εστιατόριο για να κάνει χρήση της τουαλέτας. Δύο υπάλληλοι και ο ιδιοκτήτης, τον έβγαλαν από το εστιατόριο, νεκρό, χτυπημένο και αιμόφυρτο. Στη συνέχεια, αφού τον άφησαν στο πεζοδρόμιο, καθάρισαν τον χώρο με χλωρίνη για να συνεχιστεί απρόσκοπτη η λειτουργία του εστιατορίου.
Πριν δύο χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2023, ένας μεροκαματιάρης με νοητική υστέρηση, ο 36χρονος Αντώνης Καρυώτης από τον Άγιο Νικόλαο Κρήτης βρήκε φριχτό θάνατο όταν μέλη του πληρώματος του πλοίου «Blue Horizon» τον απώθησαν από τον καταπέλτη, με αποτέλεσμα να πέσει στη θάλασσα κατά τη διάρκεια του απόπλου. Δεν έγινε καμία απόπειρα διάσωσης του. Τον άφησαν να πνιγεί. Ήταν φτωχός, βιαστικός γιατί είχε καθυστερήσει να φτάσει στο λιμάνι κι αγχωμένος να επιβιβαστεί καθώς είχε πάνω του μόλις 5 ευρώ. Κατά την ακροαματική διαδικασία, ο ύπαρχος ισχυρίστηκε πως «έμοιαζε επικίνδυνος».
Την ίδια χρονιά, τον Μάρτιο, υγειονομικοί υπάλληλοι ιδιωτικού ασθενοφόρου στον Ωρωπό έπλυναν 70χρονη γυμνή με μάνικα στην πυλωτή του σπιτιού της. Μάλιστα, την είχαν αφήσει πάνω σε μια κουβέρτα στο τσιμέντο. Ήταν φτωχή, ήταν μόνη, ίσως να τα είχε και λίγο χαμένα. Είπαν ότι το έκαναν για να μην λερωθεί το ασθενοφόρο.
Τον Νοέμβριο του 2021, ένα κοριτσάκι οκτώ ετών, η Όλγα, σφηνώθηκε σε βαριά μεταλλική πόρτα εργοστασίου στο Κερατσίνι. Επί είκοσι λεπτά ψυχορραγούσε. Όσοι πέρασαν από μπροστά της, την έβλεπαν και δεν έκαναν τίποτα. Κάποιος τελικά πλησίασε και την κλώτσησε για να τσεκάρει αν ζει. Δεν ζούσε. Μετά από ώρα κάποιος ειδοποίησε. Ήταν αργά. Ήταν ένα ρομ κοριτσάκι.
Τον Σεπτέμβρη του 2018, επί της οδού Γλάδστωνος λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου ο Ζακ Κωστόπουλος. Και τι δεν είπαν για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, ότι ήταν χρήστης, ότι μπήκε σε κοσμηματοπωλείο για να κλέψει, ότι ήταν οπλισμένος. Ακόμη κι αν ίσχυαν τα παραπάνω, κανείς δεν δικαιούται να σκοτώνει κανέναν στις κλωτσιές. Ωστόσο, ο Ζακ ούτε κλοπιμαία είχε πάνω του, ούτε οπλισμένος ήταν κι οι τοξικολογικές του ήταν καθαρές. Ήταν όμως διαφορετικός, πιο αδύνατος, είχε άλλη επιτέλεση κι ίσως επιπλέον τον πέρασαν για φτωχό, για άστεγο, για χρήστη ή για όλα αυτά μαζί.
Τα θύματα εδώ είναι οι εύκολοι στόχοι, άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση ευάλωτη και δεν έχουν καμία διαπραγματευτική ισχύ. Ευάλωτοι που γίνονται τελικά αποδέκτες του μίσους, της καταστροφικότητας ή της αδιαφορίας. Ή όλων των παραπάνω. Αυτή η κουλτούρα της βαρβαρότητας εκκινεί από την παραδοχή ότι δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία. Οι ζωές των πιο ευάλωτων, των διαφορετικών ή των περιθωριακών είναι λιγότερο σημαντικές ή κάνουν τις ζωές των απλών ανθρώπων πιο υποφερτές αφού υπάρχουν κάποιοι στους οποίους μπορούν να επικυριαρχήσουν.
Την επόμενη φορά, στο επόμενο περιστατικό εφηβικής παραβατικότητας ή στην επόμενη blockbuster σειρά τύπου Adolescence, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Αυτό που θα αντικρίσουμε, δεν θα μας αρέσει.
Όσο για το πως σταματάει αυτή η κουλτούρα βαρβαρότητας και απανθρωπιάς. Δεν το γνωρίζω… Ξέρω όμως, ότι η όποια απάντηση ξεκινάει από μια Πολιτεία που νοιάζεται.
