«Μια ιστορία, από τις πολλές, με κριτική σκέψη από φίλο» δημοσιεύει σε μια μακροσκελή ανάρτησή της η Ζωή Βαρέλη Στεφανίδη, μητέρα της πρωταθλήτριας στο άλμα επί κοντώ Κατερίνας και πρώην υποψήφια στις εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Ανατ. Αττική, την οποία προσυπογράφει. «Δίχως καμία ανάγκη απολογισμού της ταπεινής, προσωπικής μου συνεισφοράς, παρακαλώ όπως προχωρήσετε άμεσα στη διαγραφή μου από το μητρώο μελών της ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ».
«Δεν υπήρξα «κασσελακικός» όπως δεν υπήρξα «τσιπρικός». Ήμουν και παραμένω απαρέγκλιτα δημοκράτης. Δεν αποκάλεσα ποτέ διαφωνούντα σύντροφο με χαρακτηρισμούς όπως «φασίστας», «τραμπικός» κλπ. Υπερασπίστηκα την περίοδο διακυβέρνησης 2015-2019, το κόμμα και την ιστορία του, ακόμη και συντρόφους με τους οποίους διαφώνησα κι άλλους που με κατηγόρησαν με τον πιο επαίσχυντο τρόπο και με χυδαία ψεύδη», αναφέρει, ενώ ακόμη και μετά την παραίτηση του Τσίπρα, όπως λέει «η ηγετική ομάδα στελεχών μας απέφυγε τη ριζική και ουσιαστική κριτική, παρά τα όσα αρέσκονται κάποιοι να υποστηρίζουν. Η ίδια ηγετική ομάδα παρέμεινε να ορίζει τις οργανωτικές δομές και τη λειτουργία του κόμματος, ενώ τα προβλήματά του ήταν γνωστά, ήδη από την περίοδο της κυβέρνησής μας. Βασικά ζητήματα όπως η κυβερνησιμότητα, οι αναγκαίες καταστατικές αλλαγές, η ψηφιακή μετάβαση του κόμματος, η μείωση της συμμετοχής κ.ά., ξεχάστηκαν μονομιάς και ανασύρθηκαν μόνο μετά την εκλογή του Στ. Κασσελάκη και την κριτική στο πρόσωπό του, είτε προερχόταν από όσους αποχώρησαν τότε, είτε από όσους παρέμειναν και συγκρότησαν τη νέα εσωκομματική αντιπολίτευση».
Γράφει πως έγινε «μάρτυρας τηλεδιασκέψεων της οργανωμένης ομάδας των «87» και άκουσα με τα αυτιά μου εν ενεργεία βουλευτή μας να προτείνει την ανεξαρτητοποίηση μαζί με άλλους, ώστε σε συνεργασία πιθανώς και με βουλευτές από ΝΕΑΡ και ΠΑΣΟΚ, να συγκροτηθεί μια νέα Κ.Ο., όπως άκουσα μακροσκελείς αναλύσεις για την αντιμετώπιση και εκδίωξη του Στ. Κασσελάκη. Και δεν πίστευα στα αυτιά μου, καθώς τελικά ένιωσα ότι ζούσα μια προμνησία (deja vu) και παρακολουθούσα συνδιάσκεψη της «ομπρέλας» που σχεδίαζε πώς θα ρίξει τον Τσίπρα».
- Advertisement -
Παράλληλα, «η κυβερνησιμότητα, ο ρεαλιστικός ριζοσπαστισμός, το άνοιγμα στην κοινωνία, παραμερίστηκαν με ευκολία και ταχύτητα από το βαθύ κόμμα που προαπαιτεί και στοχεύει, ως νοοτροπία και πρακτική, στην αυτοσυντήρηση και αυτοαναπαραγωγή του, με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο. Επανήλθε η αριστερή καθαρότητα ως βάση του DNA του βαθέος κόμματος, σε ευθεία αντίθεση με τη βάση του ανοικτού κόμματος, δηλαδή τα απλά μέλη του».
Αναλυτικά η ανάρτηση:
«Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Κατ’ αρχάς εύχομαι να μην είναι η τελευταία φορά που σας αποκαλώ έτσι, αν και τούτο δεν εξαρτάται (μόνον) από μένα.
Στην πορεία μου στον ΣΥΡΙΖΑ ευτύχησα και τιμήθηκα να συμμετέχω σε ένα δημοκρατικό οργανισμό που αγωνίστηκε για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της κοινωνίας, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Η τύχη το έφερε να συνεισφέρω με τις μικρές μου δυνάμεις στην κυβέρνησή μας και στην ολοκλήρωση της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018.
Θέλω να σας θυμίσω την 17η και τελευταία παράγραφο του 4ου Συνεδρίου μας, μόλις προ εννιά μηνών:
17. Το συνέδριο επιβεβαιώνει ότι το κόμμα δεν πρέπει να μπει σε ένα νέο κύκλο εσωστρέφειας. Δεν χρειάζεται νέα εκλογή Προέδρου. Το Συνέδριο επιβεβαιώνει την εμπιστοσύνη του στον Πρόεδρο Στέφανο Κασσελάκη και δίνει εντολή στον Πρόεδρο και τα όργανα του κόμματος να πάμε ενωμένοι στις επόμενες πολιτικές και εκλογικές μάχες με πρώτη αυτή των ευρωεκλογών, με ενιαία πολιτική λειτουργία, δεσμευόμενοι όλοι από το Καταστατικό και τη Διακήρυξη μας, για τα συμφέροντα της κοινωνίας και της χώρας. Με συντροφικότητα και συλλογικότητα και με εργαλείο τις θέσεις και αποφάσεις του 4ου συνεδρίου ανασυγκροτούμε το Εκτελεστικό Γραφείο με τακτική λειτουργία για την ενίσχυση της πολιτικής μας δράσης, το οποίο εξουσιοδοτούμε να επεξεργαστεί προτάσεις για την ολοκλήρωση του μετασχηματισμού του κόμματος.
Δεν υπήρξα «κασσελακικός» όπως δεν υπήρξα «τσιπρικός». Ήμουν και παραμένω απαρέγκλιτα δημοκράτης. Δεν αποκάλεσα ποτέ διαφωνούντα σύντροφο με χαρακτηρισμούς όπως «φασίστας», «τραμπικός» κλπ. Υπερασπίστηκα την περίοδο διακυβέρνησης 2015-2019, το κόμμα και την ιστορία του, ακόμη και συντρόφους με τους οποίους διαφώνησα κι άλλους που με κατηγόρησαν με τον πιο επαίσχυντο τρόπο και με χυδαία ψεύδη.
Πιστεύω ακράδαντα στις αρχές της δημοκρατίας και όχι στην προσωπολατρεία: τα πρόσωπα οφείλουν να υπηρετούν πολιτικές και να κρίνονται από αυτό, όχι το αντίστροφο. Συμμετείχα συνειδητά στην «κίνηση μελών» για να αντιμετωπιστούν οι τότε πρακτικές των μηχανισμών και φραξιονιστών της «ομπρέλας» και των «53+», σε μια εσωκομματική διαπάλη που σοβούσε στο κόμμα ήδη πριν από την εκλογική ήττα του 2019. Δυστυχώς δεν διδαχτήκαμε από τις απώλειες εκείνης της περιόδου, αλλά επαναλάβαμε τα ίδια λάθη, παρά τις καταστατικές προβλέψεις και τις ιδεολογικοπολιτικές μας αναφορές, ειδικά μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα. Η κατάληξη είναι σε όλους μας γνωστή.
Ακόμη και μετά την παραίτηση του Τσίπρα, η ηγετική ομάδα στελεχών μας απέφυγε τη ριζική και ουσιαστική κριτική, παρά τα όσα αρέσκονται κάποιοι να υποστηρίζουν. Η ίδια ηγετική ομάδα παρέμεινε να ορίζει τις οργανωτικές δομές και τη λειτουργία του κόμματος, ενώ τα προβλήματά του ήταν γνωστά, ήδη από την περίοδο της κυβέρνησής μας. Βασικά ζητήματα όπως η κυβερνησιμότητα, οι αναγκαίες καταστατικές αλλαγές, η ψηφιακή μετάβαση του κόμματος, η μείωση της συμμετοχής κ.ά., ξεχάστηκαν μονομιάς και ανασύρθηκαν μόνο μετά την εκλογή του Στ. Κασσελάκη και την κριτική στο πρόσωπό του, είτε προερχόταν από όσους αποχώρησαν τότε, είτε από όσους παρέμειναν και συγκρότησαν τη νέα εσωκομματική αντιπολίτευση.
Έγινα μάρτυρας τηλεδιασκέψεων της οργανωμένης ομάδας των «87» και άκουσα με τα αυτιά μου εν ενεργεία βουλευτή μας να προτείνει την ανεξαρτητοποίηση μαζί με άλλους, ώστε σε συνεργασία πιθανώς και με βουλευτές από ΝΕΑΡ και ΠΑΣΟΚ, να συγκροτηθεί μια νέα Κ.Ο., όπως άκουσα μακροσκελείς αναλύσεις για την αντιμετώπιση και εκδίωξη του Στ. Κασσελάκη. Και δεν πίστευα στα αυτιά μου, καθώς τελικά ένιωσα ότι ζούσα μια προμνησία (deja vu) και παρακολουθούσα συνδιάσκεψη της «ομπρέλας» που σχεδίαζε πώς θα ρίξει τον Τσίπρα. Όμως όχι, τα ζητήματα είναι βαθύτερα και οι συνθήκες πολύ χειρότερες. Σε βαθμό που ο αυταρχισμός στη χειραγώγηση διαδικασιών και ανθρώπων, οι αντι-καταστατικές πρακτικές -παρά τις επικοινωνιακές προσπάθειες να ενδυθούν ένα μανδύα νομιμότητας- μας οδήγησαν στις εκτροπές του τελευταίου τριμήνου, με αποκορύφωμα το συνέδριο παρωδία. Προφανώς δεν δικαιώνω κανένα μέλος για τον τοξικό του λόγο και την απαξίωση, αλλά θα περίμενα ειδικά από τα ηγετικά και προβεβλημένα στελέχη μας να προστατεύσουν τα μέλη και το κόμμα. Αντ’ αυτού είδα συντρόφους μου να απαξιώνονται με το χειρότερο τρόπο, να αποκλείονται αν και νόμιμα είχαν εκλεγεί, να ταλαιπωρούνται στο μέγιστο βαθμό, αλλά να παραμένουν αξιοπρεπείς και πιστοί στις δημοκρατικές αρχές, χωρίς εξαλλοσύνες και τραμπουκισμούς. Ναι ήταν και αυτοί οι «δίευροι» και «τραμπικοί» διότι πίστεψαν ότι είναι ισότιμα και άξια μέλη που έχουν το αναφαίρετο δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να εκφράσουν τις απόψεις τους. Αντ’ αυτού παρέμειναν εκτός του επιλεγμένου χώρου του συνεδρίου, ενώ άλλα μέλη – προφανώς «πιο» ίσα και «κανονικά» – έμπαιναν από την υπόγεια «πίσω» πόρτα του συνεδριακού χώρου για να ντύσουν με το μανδύα νομιμοποίησης το γυμνό βασιλιά.
«Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα», κατά τον Όργουελ στη Φάρμα των ζώων, και πολλοί εξ υμών φροντίσατε να τον επιβεβαιώσετε. Σε κάθε περίπτωση, μας αντιμετωπίσατε ως ζώα, ακριβώς όπως το κοπάδι συνωστίζεται καθώς οδηγείται, σφαχτό το σφαχτό, στο σφαγείο. Γιατί; Άνθρωποι με άσπρα μαλλιά, με την ταλαιπωρία από το πολύωρο και πολυέξοδο ταξίδι τους περίμεναν καρτερικά στοιβαγμένοι μέχρι να τοποθετηθούν σε έναν αποστειρωμένο και απομονωμένο χώρο για τους «μη εκλεκτούς» για τα «λιγότερο ίσα» και «μη κανονικά» μέλη.
Η κυβερνησιμότητα, ο ρεαλιστικός ριζοσπαστισμός, το άνοιγμα στην κοινωνία, παραμερίστηκαν με ευκολία και ταχύτητα από το βαθύ κόμμα που προαπαιτεί και στοχεύει, ως νοοτροπία και πρακτική, στην αυτοσυντήρηση και αυτοαναπαραγωγή του, με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο. Επανήλθε η αριστερή καθαρότητα ως βάση του DNA του βαθέος κόμματος, σε ευθεία αντίθεση με τη βάση του ανοικτού κόμματος, δηλαδή τα απλά μέλη του. Προφανώς, ακόμη και το ψήγμα της δημοκρατικής συμπερίληψης που αποτελεί βασική προϋπόθεση για ένα ανοικτό και πολυσυλλεκτικό πολιτικό οργανισμό που στοχεύει στη δημοκρατική οργάνωση και στην κυβέρνηση, ή ακόμη το ελάχιστο της ανάδειξης προέδρου από τη βάση των μελών με ανοικτές διαδικασίες, δεν ήταν παρά για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα πρόσωπα και συνθήκες. Ελλειπόντων αυτών, οι καταστατικές διαδικασίες και αρχές χειραγωγήθηκαν ώστε «να διορθωθεί το λάθος».
«Η Αριστερά δεν αρκεί να επικαλείται την αρετή, οφείλει να είναι ενάρετη η ίδια. Δεν αρκεί να στηλιτεύει το κακό, πρέπει η ίδια να το τιμωρεί παραδειγματικά.» Τα λόγια του Γκράμσι είναι διαχρονικά και τα επικαλείται καθένας για να στηρίξει τις απόψεις και τις πρακτικές του – μπορείτε να το κάνετε κι εσείς. Πλην όμως, υπάρχει μια κρίσιμη παράμετρος, μια sine qua non συνθήκη: ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ειδικά σε μια δημοκρατική θέσμιση της πολιτικής, όπως αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ένα ριζοσπαστικό και αριστερό κόμμα. Η δημοκρατία είναι ακριβή, απαιτεί δεσμεύσεις και πόρους, να καταθέτουμε και να συμβάλλουμε, να εμπιστευόμαστε και να μας εμπιστεύονται εξ ίσου και με τους ίδιους κοινά αποδεκτούς όρους. Οποιαδήποτε έκπτωση, ή προσπάθεια να κάνουμε τη δημοκρατία μας φθηνότερη, οδηγεί νομοτελειακά στη διολίσθηση προς την ολιγαρχία (ή αριστοκρατία κατά πώς θέλει να το ονομάσει κανείς και αναλόγως των συνθηκών, βέβαια) και τον αυταρχισμό. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες σε αυτό, ούτε λάθη που μπορεί να διορθώσουν άλλα λάθη. Αλίμονο αν η δημοκρατική επιλογή συντρόφων αντιμετωπίζεται ως λάθος, πολλώ δε μάλλον η δημοκρατική επιλογή πολιτών. Τότε σε τι διαφέρουμε από τους θιασώτες αυταρχικών καθεστώτων που κατέλυσαν τη δημοκρατία στο όνομα του λάθους ενός λαού; Τι μας προφυλάσσει από την ολιγαρχία ή ακόμη και την τυραννία των «ειδικών» και των «σοφών» έναντι της «άγνοιας» ή του «λάθους» των πολλών;
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι το ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό και ηθικό και εν τέλει ζήτημα δημοκρατίας. Το ζητούμενο ήταν και παραμένει, ποιοι και πώς σέβονται τις δημοκρατικές αποφάσεις, όχι ποιες αποφάσεις είναι υπέρτερες. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Και δυστυχώς μετρηθήκαμε και βγήκαμε ελάχιστοι. Αυτό οφείλατε να αλλάξετε. Επιλέξατε όμως μία οδό που έκανε τους χειρότερους πολέμιους της Αριστεράς να επιβεβαιώσουν την έστω πρόσκαιρη παντοδυναμία τους, κυρίως όμως, στερήσατε το βασικό έρεισμα της Αριστεράς προς το λαό και την κοινωνία των πολλών και ασθενέστερων. Το δημοκρατικό υπόδειγμα και την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Γιατί η δημοκρατική αρχή είναι η αρχή της πλειοψηφίας, αλλά βέβαια, η ποιότητα της δημοκρατίας ελέγχεται και αξιολογείται κάθε φορά, από το πώς η πλειοψηφία σέβεται τη μειοψηφία και, η οποία, οφείλει να αποδέχεται το εκάστοτε αποτέλεσμα. Δεν κατασκευάζουν όμως οι μειοψηφίες πλαστές πλειοψηφίες, ούτε οι λίγοι σφετερίζονται την εξουσιοδότηση των πολλών, πόσο μάλλον να αλλοιώνουν κανόνες και διαδικασίες. Αυτά δεν είναι ποιοτικά στοιχεία μιας δημοκρατίας, αλλά συστατικά της άρνησής της. Και τίποτα δεν είναι ικανό να δικαιολογήσει τέτοιες πρακτικές. Στη δημοκρατία όλοι εκλέγουν και εκλέγονται και όλοι ελέγχονται, όχι κατά πώς μας βολεύει, αλλά σύμφωνα με τους κανόνες που έχουμε συμφωνήσει.
Τον Ιούλιο του 2015 με το ιστορικό δημοψήφισμα που είχε το θάρρος να φέρει η κυβέρνησή μας, προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι η δημοκρατία και η βούληση ενός λαού είναι υπέρτερη μιας «ιεράς συμμαχίας» της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Το αποτέλεσμα μας έδειξε ότι τελικά, η ελίτ αυτή, ένας σύγχρονος συνασπισμός υπερεθνικών συμφερόντων, ο «ευρωπαϊκός Λεβιάθαν», έχει την ισχύ, ακόμη και χωρίς ηθική και δημοκρατική νομιμοποίηση, να επιβάλλει, ακόμη και παραθεσμικά, τη βούλησή της, ενάντια στη δημοκρατική βούληση ενός λαού. Με τις πράξεις και τις παραλείψεις σας, όλο αυτό το διάστημα, ειδικά από την εκλογή του Στ. Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, φροντίσατε να επιβεβαιώσετε ακριβώς αυτό: μια ελίτ, μπορεί λειτουργώντας παραθεσμικά, να εκμηδενίσει τη βούληση των πολλών. Γίνατε με λίγα λόγια, όπως οι θεσμοί που καταδυνάστευσαν την ελληνική κοινωνία.
Όντας υπερήφανος που συνεργάστηκα με πολλές Συντρόφισσες και πολλούς Συντρόφους, δίχως καμία ανάγκη απολογισμού της ταπεινής, προσωπικής μου συνεισφοράς, παρακαλώ όπως προχωρήσετε άμεσα στη διαγραφή μου από το μητρώο μελών της ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ………., καθώς και από κάθε βάση δεδομένων, λίστα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου κλπ., όπου τηρούνται προσωπικά μου στοιχεία και στοιχεία επικοινωνίας.
Εύχομαι ολόψυχα να ξανασυναντηθούμε, ως φίλοι και ως Σύντροφοι, με κοινούς σκοπούς σε κοινούς αγώνες.
Με ειλικρινείς συντροφικούς χαιρετισμούς
Μια ιστορία, από τις πολλές, με κριτική σκέψη από φίλο»
Διαβάστε επίσης:
Κασσελάκης: Απαντά για το πόθεν έσχες στους «συντρόφους της πίσω πόρτας»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ | topontiki.gr
