Δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που η Κυβέρνηση της Ν.Δ. αναφερόταν στον «απομονωμένο Ερντογάν», σημειώνοντας ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική έχει απωλέσει το κύρος της και η Ελλάδα συνιστά τον προνομιακό συνομιλητή των Η.Π.Α., της Ε.Ε. και των υπολοίπων πόλων ισχύος του πλανήτη. Μάλιστα, τον Οκτώβριο του 2022, φιλοκυβερνητικά Μ.Μ.Ε. πανηγύριζαν μιλώντας για «θερμό επεισόδιο Μητσοτάκη-Ερντογάν» στην Πράγα, που εξανάγκασε τον Τούρκο Πρόεδρο να «φύγει πιο απομονωμένος»!
Δυόμισι χρόνια μετά, ο Τούρκος Πρόεδρος είναι «φίλος» για τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Ντόναλντ Τραμπ και «φανταστικός» για τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε, ενώ συμμετέχει ενεργά στις προσπάθειες σταθεροποίησης της Συρίας ως μεσολαβητής στις τηλεδιασκέψεις Τραμπ-Αλ Σαράα, παρά το γεγονός ότι το συριακό χάος φέρει εν πολλοίς την υπογραφή της Άγκυρας. Παράλληλα, δημιούργησε εμπόδια στην εφαρμογή των δυτικών κυρώσεων έναντι της Ρωσίας, αλλά ο ίδιος οργανώνει τις ειρηνευτικές συνομιλίες Μόσχας-Κιέβου, έχοντας διευκολύνει τον Πούτιν μέχρι και να εξάγει φυσικό αέριο προς την Ευρώπη μέσω του Turkstream και ταυτοχρόνως πουλώντας Bayraktar TB-2 στην Ουκρανία. Ακόμη και ο διάλογος για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα μεταξύ Τεχεράνης και Ε.Ε. διεξάγεται με την Τουρκία σε ρυθμιστικό ρόλο, ενώ οι τουρκικές αμυντικές βιομηχανίες διεκδικούν μέρος των ευρωπαϊκών κονδυλίων για το σχέδιο ReArm Europe!
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Μητσοτάκης δηλώνει σίγουρος για τις επιλογές της Κυβέρνησής του στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, αν και η διεθνής θέση της πατρίδας μας επιδεινώνεται συνεχώς. Μέχρι πρότινος, η Ελλάδα είχε το ιστορικό προνόμιο να αποτελεί μια ευρωπαϊκή χώρα, πλήρως ενταγμένη στο δυτικό σύστημα ασφαλείας, που την ίδια στιγμή διατηρούσε ισχυρούς διαχρονικούς δεσμούς με τη Ρωσία. Αντί να εκμεταλλευτεί το εν λόγω δεδομένο κατά την παράνομη και καταδικαστέα ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και να υιοθετήσει μια εποικοδομητική στάση μεταξύ των εμπολέμων συνεισφέροντας σε επίπεδο ανθρωπιστικής βοήθειας προς το Κίεβο, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη προτίμησε να καταστήσει τη χώρα εμπόλεμο μέρος αποστέλλοντας οπλικά συστήματα και οξύνοντας τη ρητορική της έναντι της Μόσχας.
- Advertisement -
Περαιτέρω, η περίπτωση της Συρίας αντιμετωπίζεται ως… «εξωτική»! Η Ελλάδα διαθέτει ιστορική παρουσία στην εν λόγω χώρα, στην οποία διαβιεί μια ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα που αντιστοιχεί περίπου στο 10% του πληθυσμού. Παρ’ όλα αυτά, έσπευσε να χαιρετίσει την άνοδο του Αλ Σαράα στην εξουσία, παρότι συνιστά όργανο της τουρκικής γεωστρατηγικής και ενέχεται σε εκκαθαρίσεις Χριστιανών. Όσο το Ισραήλ προβαλλόταν ως εγγυητής της ασφάλειας πληθυσμιακών ομάδων ενδιαφέροντος του, όπως οι Δρούζοι, η Ελλάδα προτιμούσε το ρόλο του θεατή των εξελίξεων και του χειροκροτητή οποιασδήποτε εξέλιξης, ανεξαρτήτως αν αυτή επηρεάζει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, μη αντιλαμβανόμενη το μετεμφυλιακό χάος στο οποίο εισερχόταν η Δαμασκός.
Τα κέρδη της εν λόγω πολιτικής είναι εξαιρετικά αμφίβολα, καθώς οι υποτιθέμενες συμμαχίες της Κυβέρνησης Μητσοτάκη στηρίζονται σε σαθρά θεμέλια. Το έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου παρεμποδίζεται ακόμη και να ξεκινήσει, με τη Λευκωσία να προχωρά μόνη της στο έργο διασύνδεσής της με το Ισραήλ, ενώ Γαλλία και Ιταλία – ως εταίροι μας στην Ε.Ε. και άμεσα ενδιαφερόμενα κράτη λόγω της εμπλοκής εταιρειών τους στο έργο – αδιαφορούν και εγκαταλείπουν την Αθήνα στην τύχη της. Ο δε Αιγύπτιος Πρόεδρος Αλ Σίσι, ο οποίος ήταν άλλοτε persona non grata για την Τουρκία, τώρα έφθασε να υπογράφει 17 μνημόνια διακρατικής συνεργασίας με την Άγκυρα επαναθεμελιώνοντας τη συνεργασία των δύο χωρών σε μια σειρά στρατηγικών τομέων.
Η κατευναστική και παθητική στάση της Κυβέρνησης της Ν.Δ. έχει οδηγήσει στην απαξίωση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε επίπεδο διεθνών θεσμών και στρατηγικών σχέσεων με τις Μεγάλες Δυνάμεις. Το δόγμα του «δεδομένου» και «προβλέψιμου» είναι φανερό ότι έχει σειρά αρνητικών συνεπειών, οι οποίες αγγίζουν κάθε πτυχή ελληνικής παρουσίας στα διακρατικά fora και η Κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι υπόλογη για την ανακολουθία λόγων και έργων, που έχει ως αποτέλεσμα τη διπλωματική αποδυνάμωση της πατρίδας μας.