Μπορεί ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης να κατηγορεί τους υγειονομικούς, που τολμούν να διαμαρτύρονται για τις απάνθρωπές συνθήκες εργασίας στα νοσοκομεία, χαρακτηρίζοντας τους ως «συμμορία της μιζέριας», ή κουμουνιστές – όπως είπε χθες σε γιατρό στο νοσοκομείο Γεννηματάς -ωστόσο καλό είναι να γνωρίζει ότι η πραγματικότητα τον εκδικείται.
Απόδειξη οι σκηνές πολέμου που καταγράφονται σε κάθε εφημερία μεγάλου νοσοκομείου.
Οι απάνθρωπες αναμονές που ξεπερνούν ακόμα και τις οκτώ ώρες μέχρις να εξεταστεί ο ασθενής από τους γιατρους και τις 18 μέχρι να κάνει εισαγωγή σε κλινική ή να φύγει και να πάει στο σπίτι του, ο συνωστισμός εκατοντάδων ασθενών που περιμένουν πάνω σε ράντζα ή είναι καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια (λόγω έλλειψης φορείων), στους μικρούς χώρους των Τμημάτων Επειγόντων Περιστατικών αλλά και οι διαξιφισμοί που πολλές φορές οδηγούν ακόμα και σε επιθέσεις κατά γιατρών και νοσηλευτών, από αγανακτισμένους συγγενείς, συνθέτουν τα κομμάτια του παζλ μιας τριτοκοσμικής εικόνα εξαθλίωσης που μόνο ντροπή μπορεί να προκαλέσει στις ηγεσίες του υπουργείου Υγείας, όλων των πολιτικών κομμάτων, που πέρασαν και δεν ακούμπησαν το πιο καυτό πρόβλημα του ΕΣΥ: Τις απάνθρωπές αναμονές των ασθενών και πολεμικές συνθήκες εργασίας των υγειονομικών στα ΤΕΠ.
- Advertisement -
Η εφημερία του τρόμου στο Νοσοκομείο «Σωτήρια»
Το toponitki.gr έζησε την τραυματική εμπειρία στην εφημερίας στο νοσοκομείο «Σωτήρια».
Το χρονικό της εφημερία του τρόμου ξεκίνησε λίγο μετά τις 20.00 το βράδυ της Τρίτης 14 Ιανουάριου, όπου με το ΕΚΑΒ φτάσαμε μαζί με τον 95χρονο πατέρα μου στο ΤΕΠ.
Επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τα ασθενοφόρα έφταναν το ένα πίσω από το άλλο και οι πρώτες τρεις ώρες πέρασαν στη διαλογή, όπου οι συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών ήταν πνευμονολογικά.
Δυο νεαροί γιατροί με ιώβεια υπομονή, υποδεχόντουσαν τους ασθενείς και αφού τους εξέταζαν, ( θερμοκρασία και οξύμετρο), προωθούσαν τα σοβαρότερα περιστατικά μέσα στα εξεταστήρια κατά προτεραιότητα να τα δουν άμεσα οι γιατροί.
Δεν προχωρούσαν το νούμερα
Είχαμε το νούμερο 121 και οι γιατροί είχαν ήδη δει από το πρωί που ξεκίνησε η εφημερία, 55 ασθενείς, όπως έδειχνε ο φωτεινός πίνακας.
«Καθίστε καλύτερα εδώ γιατί στο διάδρομο έξω από εξεταστήρια γίνεται χαμός» μας ψιθύρισε ένας γιατρός που μέτρησε με το οξύμετρο το οξυγόνο στον πατέρα μου.
Δίπλα μου ήταν ένας άλλος ηλικιωμένος από το Βύρωνα, που περίμενε εκεί από τις 17.00 το απόγευμα.
Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά, έφτασε 12 τα μεσάνυχτα, έκανα ακόμα μια ακόμα βόλτα στο διάδρομο της ντροπής, όπου συνωστίζονταν δεκάδες ασθενείς πάνω σε ράντζα και αναπηρικά καρότσια.
Ο φωτεινός πίνακας έδειχνε 70 και η υπομονή είχε αρχίσει να εξαντλείται σε πολλούς που ήταν εκεί από νωρίς το απόγευμα.
«Έχω έρθει από του Παπάγου από τις 18.00 το απόγευμα και δεν μας έχει δει κάνεις» φώναξε αγανακτισμένη μια γυναίκα που είχε τον ηλικιωμένο σύζυγό της πάνω σε ράντζο:
«Θα περιμένετε όπως όλοι τη σειρά σας» απάντησε κοφτά μια γιατρός και όταν η γυναίκα ανέβασε τον τόνο της φωνής της, μια άλλη νεαρή γιατρός της έκοψε τη φόρα:
«Αυτή τη στιγμή μέσα οι γιατροί κάνουν κάτι πολύ σημαντικό. Θα περιμένετε!» Δεν πέρασε λίγη ώρα και ένας τραυματιοφορέας κλήθηκε να πάρει έναν νεκρό πάνω σε φορείο σκεπασμένο με το σεντόνι.
Μια παγωμένη σιωπή πλάκωσε το διάδρομο. Όλοι κοιτούσαν αποσβολωμένοι, κάποιοι …σταυροκοπήθηκαν.
«Ότι μπορούν κάνουν και αυτοί οι γιατροί» ψιθύρισε ένας ηλικιωμένος με ορό και καθετήρα και οι όποιες διαμαρτίες κόπασαν…για λίγο.
Η ώρα είχε φτάσει 03.00 τα ξημερώματα και ο πατέρας μου δεν άντεχε άλλο καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι. Προσπάθησα να πω σε έναν γιατρό ότι είναι 95χρονων όμως μια άλλη συνοδός είχε ήδη μπει μέσα στο εξεταστήρια φωνάζοντας ότι περιμένει 10 ώρες χωρίς να την έχει δει γιατρός. Η απάντησή του πνευμονολόγου ήταν ενδεικτική αυτής της κόλασης:
«Και εγώ είμαι εδώ από το πρωί και δεν έχω πάει για κατούρημα! Τα παράπονα σας στον υπουργό Υγείας που λέει ότι όλα είναι καλά στα νοσοκομεία!».
Ο κρίσιμος ρόλος της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και οι μοναχικοί άνθρωποι
Η ώρα είχε φτάσει 04.00 και ο φωτεινός πίνακας έδειχνε 85.
Ωστόσο ο κόσμος είχε αραιώσει. Μια γιατρός βγήκε και φώναζε τα νούμερα, έως και το 100 δεν υπήρχε κανείς.
Είχαν φύγει, γεγονός που αποδεικνύει ότι τελικά οι ασθενείς που αποχωρήσαν δεν ήταν τελικά τόσο σοβαρά και εάν υπήρχε Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας δεν θα είχαν καταλήξει στο ΤΕΠ του Σωτήρια.
Τα νούμερα έτρεχαν γρήγορα και στις 04.30 ήρθε επιτέλους η σειρά μας. Μετα από 8 ωριές αναμονή οι γιατροί του πήραν αίμα για τις εξετάσεις και πήγαμε γρήγορα για ακτινογραφία θώρακος.
Εκεί είδα με έκπληξη τον 85χρονο ασθενή από τον Βύρωνα που είχα συναντήσει στη διαλογή στις 20.00 το βράδυ:
«Μα τι κάνετε ακόμα εδώ;» τον ρώτησα και η απάντησή του, αποκάλυψε ένα ακόμα σοβαρό κοινωνικο πρόβλημα:
«Χθες βγήκα από τον Ευαγγελισμό και σήμερα ήρθα εδώ για ασφάλεια. Δεν έχω κανένα και νιώθω μεγαλύτερή ασφάλεια στο νοσοκομείο παρά μόνος στο σπίτι μου».
Σιωπή…δεν ήξερα τι να πω!
Το δράμα της βραχείας νοσηλείας
Τα αποτελέσματα από το αίμα βγήκαν και τα πήγα στους γιατρους. Ήταν 06.00 το πρωί όταν μας είπαν να πάμε στη βραχεία νοσηλεία, όπου αραμείναμε μέχρι και τις 12 το μεσημέρι μαζί με 25 ασθενείς.
«Μα γιατί περιμένουμε τόσο πολύ;» ρώταγαν απογοητευμένοι οι ασθενείς που δεν είχαν πια τη δύναμη να φωνάξουν, νηστικοί και διψασμένοι μετά από 18 ώρες στα ΤΕΠ!
Και οι τραυματιοφορείς μας έλυσαν την απορία: « Έχουμε μόνο δυο ασθενοφόρα για να σας πάμε στις κλινικές. Να έχετε υπομονή»…
Εδώ να σημειωθεί ότι υπήρχαν ασθενείς χωρίς συνοδό, λερωμένοι καθώς δεν υπήρχε κανείς να τους πάει στην τουαλέτα!
Άλλη μια εικόνα εξαθλίωσης στα ΤΕΠ που αποδεικνύει πως ο ασθενής χάνει την πολύτιμη αξιοπρέπεια του μετά από 18 ώρες αναμονής.
Λίγο πριν τις 11.00 το πρωί ο πατέρας μου υποβλήθηκε σε αξονική θώρακος και επιτέλους στις 12.30 έγινε η εισαγωγή του σε δωμάτιο της πνευμονολογικής κλινικής. Ένα παλιό κτήριο που χρίζει άμεσης ανακαίνισης. Το θετικό ήταν ότι το δωμάτιο ήταν δίκλινο και πεντακάθαρο.
Το εξιτήριο του πατέρα μου θα βγει άμεσα και η διαμονή του στην κλινική Covid, ήταν εξαιρετική. Αυτά για το νοσοκομείο.
Όσο για τον υπουργό Υγείας, την επόμενη φορά που θα ανακοινώσει μεταρρυθμίσεις όπως τo βραχιολάκι για την αναμονή ας μας πει πόσες προσλήψεις και πότε θα γίνουν, γιατί τι να το κάνει τo βραχιολάκι ο ασθενής όταν παραμένει το ίδιο εξουθενωμένο, απογοητευμένο και κακοπληρωμένο υγειονομικό προσωπικό στο ΕΣΥ;
Ας μας πει επίσης πότε επιτέλους θα έχουμε Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας για να μη συνωστίζονται άδικα και ταλαιπωρούνται δεκάδες ώρες οι ασθενείς στα νοσοκομεία;
Ας μας απαντήσει ακόμα, πότε θα λειτουργεί στην πράξη ο προσωπικός γιατρός;
Και πότε θα εφαρμοστούν προγράμματα που θα εντοπίζουν τους μοναχικούς ανθρώπους που μοιραία καταλήγουν στο νοσοκομείο;
Πριν, λοιπόν, κατηγορήσει ξανά ως «συμμορία της μιζέριας» τους υγειονομικούς, που δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους, ας κάνει ο υπουργός Υγείας – και οι επόμενοι που θα έρθουν στην Αριστοτέλους – σωστά τη δουλειά τους, για να μην ταλαιπωρείται ο πολίτης που βιώνει τριτοκοσμικές συνθήκες στα ΤΕΠ εν έτη 2025.
Όπως ακριβώς ήταν και το 1993 που έκανα το ίδιο ρεπορτάζ και περιέγραφα τις ίδιες τριτοκοσμικές καταστάσεις στις εφημερίες των νοσοκομείων! Σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Διαβάστε επίσης
Ευρωπαϊκό ερευνητικό πρόγραμμα για τον καρκίνο των ωοθηκών με ελληνική υπογραφή
ΥΓΕΙΑ | topontiki.gr Read More
