«Δε συλλέγω αντικείμενα, συλλέγω στιγμές» νόμιζα πως άκουσα κάποιος να λέει από μια γωνιά του Ημέτερον, στο κέντρο της Λαμίας, στην πολυσύχναστη αγορά της.
Δεν ήταν ο Ρένος Χαραλαμπίδης σε κάποιο μελαγχολικό μονόλογο του στην έρημη Αθήνα, ήταν μάλλον η φαντασία μου. Αλλά γιατί να μην είναι;
Γιατί τα καλά μαγαζιά της επαρχίας να μη μαζεύουν καλλιτέχνες, διανοούμενους, ανήσυχα πνεύματα ή και απλά όλους εκείνους που επιδιώκουν να βρουν το νέο και το διαφορετικό (μόνο) στην Αθήνα;
- Advertisement -
Αυτά αναρωτιόμουν καθώς έπινα το ποτό μου στην Ημέτερον, ένα μπαρ που θύμιζε σπίτι, με υπέροχους πίνακες κρεμασμένους στους τοίχους, ένα ηλεκτρικό πιάνο στην άκρη του δωματίου, σαν απόδειξη ενός πάρτι που κάποτε συνέβη κι έκανε χαμό και πάρα πολύ όμορφο και χαμογελαστό κόσμο, να απολαμβάνει τεμπέλικα το ποτό του.
Τα ποτά επίσης, σερβίρονταν σε γενναίες δόσεις, ενώ το σέρβις ποτέ δεν έκανε «μούτρα», αλλά προτιμούσε τα πειράγματα και το χαμόγελο στους πελάτες. Το λες και παράδεισο του καλού ποτού.
Στη συνέχεια επιχείρησα να δώ τις κριτικές του μαγαζιού στο Google Maps. Δεν απογοητεύτηκα.
Κάποιοι εξήγησαν τι εστί «Ημέτερον»
Ένας πελάτης ζορίστηκε ως προς την αντικειμενικότητα του
Kάποι@ ανέλαβε να μας δώσει την αλήθεια με λίγες λέξεις, επιτέλους!
