Αν υπάρχει κάτι σίγουρο, αυτό είναι ότι οι πλατείες θα γεμίσουν ασφυκτικά από κόσμο στα συλλαλητήρια για τη δεύτερη επέτειο από την τραγωδία των Τεμπών. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα είναι ακόμη πιο μαζικά από αυτά της 26ης Ιανουαρίου. Οι λόγοι είναι πολλοί:
● Η τεράστια επιτυχία της πρώτης κινητοποίησης.
● Η συνδρομή συνδικάτων, κομμάτων, προσωπικοτήτων, ακόμη και οι πρωτοβουλίες καλλιτεχνών που δεν μας είχαν καταπλήξει για την κοινωνική τους ευαισθησία με κάποια άλλη αφορμή.
● Η ίδια η επέτειος ενός γεγονότος που είχε αγγίξει – και συνεχίζει να αγγίζει – κάθε ελληνικό σπίτι, εντός και εκτός της χώρας.
Είναι φανερό ότι, όπως έγινε και τον Ιανουάριο, οι άνθρωποι που θα κινητοποιηθούν θα είναι πολύ περισσότεροι απ’ όσους μπορούν να βγάλουν στον δρόμο τα κομματικά και συνδικαλιστικά επιτελεία.
Ένα μέρος τους ενδεχομένως θα πάει στις συγκεντρώσεις τσαντισμένο από τα γαβγίσματα διαφόρων στελεχών της κυβέρνησης και της Ν.Δ., που ακόμη μια φορά φρόντισαν να προσβάλουν όχι μόνο αυτούς που επρόκειτο να πάνε, αλλά και όσους απλώς το σκέπτονταν.
Αν πάντως οι εν λόγω κυβερνητικοί είχαν καταναλώσει τη μισή ενέργεια για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους στην υπόθεση των Τεμπών, πιθανότατα δεν θα χρειαζόταν τώρα να μυξοκλαίνε κινδυνολογώντας για τη σταθερότητα της χώρας. Ούτε θα χρειαζόταν να αποκαλούν συλλήβδην ψεκασμένους και επαγγελματίες επαναστάτες όσους πάνε στα συλλαλητήρια. Τέτοιοι άλλωστε υπήρχαν πάντα, αλλά δεν μπορούσαν να κινητοποιήσουν ούτε τους εαυτούς τους.
Έλλειψη οικονομικού οξυγόνου
Ένα άλλο τμήμα της κοινωνίας, ωστόσο, θα διαδηλώσει και για έναν πιο ιδιαίτερο λόγο, όχι μόνο για τα Τέμπη και το αίτημα για Δικαιοσύνη: επειδή αισθάνεται πιεσμένο και «χωρίς οξυγόνο» σε άλλα επίπεδα.
Άνθρωποι που δεν τα βγάζουν πέρα, νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά ανάλογη των προσόντων τους, άλλοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν στέγη, που δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια ούτε να συντηρήσουν αξιοπρεπώς αυτήν που ήδη έχουν επειδή δεν πληρούν βασικές οικονομικές προϋποθέσεις.
Πρόκειται για ανθρώπους που ζουν συνήθως τις δυσκολίες τους κατά μόνας και τώρα, λόγω των μαζικών συλλαλητηρίων του Ιανουαρίου, ανακαλύπτουν ότι υπάρχει μια δυνατότητα να φωνάξουν και τη δική τους έλλειψη (οικονομικού) οξυγόνου.
Αυτό το δεύτερο πρόβλημα είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Δεν απαντάται και, κυρίως, δεν λύνεται ούτε με πορίσματα εμπειρογνωμόνων ούτε με Εξεταστικές και Προανακριτικές. Γι’ αυτό άλλωστε έχει συνέπειες – δημοσκοπικές προς το παρόν – σε μεγαλύτερο εύρος πολιτικών δυνάμεων και όχι μόνο στην κυβερνώσα Ν.Δ.
Οι αποδέκτες των μηνυμάτων
Αυτό το τμήμα της κοινωνίας, το οποίο έχει πολύ περισσότερους λόγους να αμφισβητεί την πολιτική, τα κόμματα και τους θεσμούς, διαθέτει μια ευκαιρία να στείλει σκληρά μηνύματα – κατά τη γνωστή έκφραση του πολιτικού και δημοσιογραφικού συρμού – με πολλούς αποδέκτες.
1. Ο πρώτος αποδέκτης είναι, προφανώς, η δικαστική εξουσία, της οποίας το κύρος αμφισβητείται όλο και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια και πλέον είναι υποχρεωμένη – για το ευρύτερο καλό – να μην επιτρέπει σκιές να πλανώνται πάνω της για χάρη κανενός.
2. Ο δεύτερος αποδέκτης είναι η κυβέρνηση, της οποίας οι χειρισμοί στο θέμα των Τεμπών – για μια μακρά σειρά από λόγους – μυρίζουν αυτοκτονικό ιδεασμό. Πλέον λάθη δεν συγχωρούνται και δεν είναι καν βέβαιο αν προλαβαίνει να σώσει την υπόληψή της.
Όμως η κυβέρνηση έχει ένα μήνυμα ακόμα να διαβάσει και να αποκωδικοποιήσει: ότι η ξέχειλη αυταρέσκεια για τις μεταρρυθμιστικές και οικονομικές της επιδόσεις θα πρέπει να δώσει τη θέση της στην περίσκεψη και στην αλλαγή πορείας. Όσο τα πράγματα δυσκολεύουν στο κοινωνικό πεδίο τόσο τα επικοινωνιακά κόλπα αποδεικνύονται καχεκτικά και ανίκανα να μασκαρέψουν την πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες.
3. Ο τρίτος αποδέκτης είναι τα κόμματα της Κεντροαριστεράς που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν – κυρίως το ΠΑΣΟΚ, ως ισχυρότερος παίκτης του χώρου, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται τα (ενίοτε τραγικά) ελλείμματά τους όταν βλέπουν στις δημοσκοπήσεις τον Βελόπουλο και την Κωνσταντοπούλου να κάνουν πάρτι την ώρα που αυτοί έχουν κολλήσει στη λάσπη.
Είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι, όταν τα κόμματα που δεν έχουν προοπτική διακυβέρνησης φτάνουν το 45% (Prorata, 25.2.2025) και ισοφαρίζουν το άθροισμα Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ (45,5%), με αναποφάσιστους μόλις στο 9,5%, ούτε οι «ψεκασμένοι» φταίνε ούτε οι επαγγελματίες επαναστάτες ούτε ο κοινωνικός μηδενισμός ούτε η μαύρη μας η μοίρα. Το πολιτικό σύστημα κάτι δεν κάνει καλά.
Όταν μάλιστα κορυφώνεται η κρίση εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και ταυτόχρονα πελαγοδρομεί ο αντίπαλος πόλος, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.
Πολλά λοιπόν τα μηνύματα και το ερώτημα είναι ποιος από τους λήπτες τους είναι όντως σε θέση να τα κατανοήσει. Μπορεί ο χρόνος μέχρι τις εκλογές να φαίνεται πολύς, αλλά, όπως έχουμε ξαναγράψει, είναι πολύ λιγότερος απ’ όσο φαίνεται. Μπορεί όσοι σήμερα είναι καβάλα στ’ άλογο να πέσουν άτσαλα από τη σέλα, όμως όσοι τώρα δεν εμπνεύσουν εμπιστοσύνη ίσως χάσουν οριστικά το δρομολόγιο της εξουσίας.
Για όλους αυτή η περίοδος είναι ταραγμένη και αβέβαιη, όμως ταυτόχρονα ίσως αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για πολλούς, από τη Δικαιοσύνη μέχρι τα καθιερωμένα κόμματα εξουσίας. Να δούμε ποιος θα είναι ικανός να την αρπάξει πριν πληρώσει το βαρύ τίμημα της απαξίωσης.
Νέα Αριστερά: Ζητά τη διαφύλαξη των ειρηνικών συγκεντρώσεων
KKE: Καλεί να «βουλιάξουν» οι δρόμοι και οι πλατείες αύριο
Τέμπη: Ο φόβος της κυβέρνησης πριν τα συλλαλητήρια – Οι άστοχες ενέργειες και το κοινωνικό ρεύμα
