Οι παλιές αγάπες δεν πάνε στο παράδεισο, είναι ακόμα εδώ -Συναυλία Bruce Springsteen
Η ιστορία πηγαίνει πίσω στη δεκαετία του ’80. Το “Αφεντικό” έχει κυκλοφορήσει το άλμπουμ “Born in the U.S.A.” (1984) που τον εκτοξεύει στο μουσικό στερέωμα, ενώ τέσσερις έφηβοι στα Τρίκαλα ακούνε το ένα τραγούδι μετά το άλλο από τα ερτζιανά και μία-δύο μουσικές εκπομπές της αποκλειστικά δημόσιας τότε τηλεόρασης. Ο μεγάλος αδερφός του υπογράφοντα αγοράζει το βινύλλιο, και το ταξίδι ξεκινά… Οι ενθουσιώδεις συζητήσεις της παρέας συνήθως καταλήγουν με τον ίδιο καημό: “πότε θα τον δούμε ζωντανά;” Το 1987 γίνεται συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας στην Αθήνα (ΟΑΚΑ) και εμφανίζονται επί σκηνής Peter Gabriel, Sting, Tracy Chapman και φυσικά Bruce Springsteen, αλλά οι 17χρονοι Τρικαλινοί χάνουν την ευκαιρία… κάτι τα διαβάσματα του Λυκείου (προετοιμασία για Πανελλαδικές γαρ), κάτι ο φόβος της χαοτικής πρωτεύουσας… “την επόμενη φορά” λένε πεισμωμένα. Αλλά δεύτερη φορά δε θα υπάρξει, ο Springsteen δεν έρχεται ξανά στην Ελλάδα.
2022: οι έφηβοι έχουν γίνει 50ρηδες οικογενειάρχες. Η κοιλίτσα μεγαλώνει, τα μαλλιά γκριζάρουν… Ανακοινώνεται ευρωπαϊκή περιοδεία του Bruce για το 2023 και σε μια κοινή μάζωξη πέφτει το σαιξπηρικό ερώτημα: “to be there or not to be there?” Ζυγίζουν τα οικονομικά, ψάχνουν την κατάλληλη πόλη του εξωτερικού και “ο κύβος ερρίφθη”: Monza, 25/7/2023, τελευταίος σταθμός της περιοδείας στη Γηραιά Ήπειρο. Από το καλοκαίρι του ’22 κλείνονται εισιτήρια συναυλίας, αεροπορικά, ξενοδοχείο στο Μιλάνο για δύο βραδιές. Ενθουσιασμός και ανυπομονησία που δύσκολα κρύβονται συνοδεύουν τους επόμενους μήνες της αναμονής.
Ο Ιούλιος φτάνει. τακτοποιούμε οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις, προσπαθώντας να εξηγήσουμε στις εκνευρισμένες συντρόφους μας γιατί αυτό το ταξίδι πρέπει να το κάνουμε ΜΟΝΟΙ. Θεσσαλονίκη, Τρίκαλα, Λαμία, Αθήνα, οι σκορπισμένοι ανά την Ελλάδα φίλοι συναντιόμαστε στο Ελ. Βενιζέλος υποδυόμενοι τους ώριμους μεσήλικες, ενώ γελάνε και τα μουστάκια που δεν διαθέτουμε. Ούτε οι γνωστές καθυστερήσεις στην πτήση, ούτε το ξαφνικό μπουρίνι αργά τη νύχτα στο Μιλάνο που ξεριζώνει δέντρα και μας κάνει παπιά, καταφέρνουν να κάμψουν το ηθικό. Ο μόνος κοινός προβληματισμός μας είναι: θα γίνει αύριο η συναυλία;
Τρίτη 25 Ιουλίου: μποτιλιάρισμα τρελό στην εθνική Μιλάνο-Μόντσα, αγωνία μήπως χάσουμε την αρχή του πάρτι.Ο καιρός ιδανικός με καθαρό ουρανό, θερμοκρασία 25 βαθμούς, αλλά και έντονη υγρασία στο πάρκο της Μόντσα που φιλοξενεί τη θρυλική πίστα της F1. Τα τρία χιλιόμετρα από το πάρκινγκ που αφήσαμε το νοικιασμένο χιλιαράκι Fiat ως τον χώρο της συναυλίας διαρκούν αιώνες. Δίπλα μας πιτσιρίκια στους ώμους των πατεράδων τους, ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι, αντροπαρέες όπως η δική μας περπατούν βιαστικά. Κανείς δε θέλει να καθυστερήσει στο ραντεβού με την ιστορία του ροκ.
Οκτώ παρά πέντε, πριν ακόμη πάρουμε θέση, ακούγεται πίσω από τα τελευταία δέντρα η αγαπημένη φωνή: “Hello Monza, hello Italy” και πέφτουν από τη θρυλική E Street Band οι πρώτες νότες του “No Surrender”. Παραλήρημα…
Δύο ώρες και σαράντα πέντε λεπτά μετά, 70.000 εκστασιασμένοι fans παίρνουν αργά τον δρόμο της επιστροφής μ’ ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους. Η φωνή όλων έχει κλείσει από την προσπάθεια να πείσουμε το “Αφεντικό” πως κι εμείς τραγουδάμε εξίσου καλά, ξέροντας απ’ έξω κάθε στίχο. Ο Springsteen έχει μεγαλώσει, η E Street Band γέρασε κι αυτή, αλλά δε μας καίγεται καρφί: φτάνει που αντέχουν να παίζουν ασταμάτητα για τρεις σχεδόν ώρες, φτάνει που ο Bruce έκανε πάλι το θαύμα του, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε ηλικία, σκοτούρες, ρυτίδες και καθημερινές ρουτίνες. πατώντας ξανά την επόμενη μέρα στην Αθήνα, χωρίζουμε πάλι αμήχανα, αλλά και οι τέσσερις φίλοι παίρνω όρκο πως μοιραζόμαστε την ίδια σκέψη: από δω και πέρα τίποτε δε θά ‘ναι πια το ίδιο.
ΑΡΗΣ ΜΠΟΥΣΙΟΠΟΥΛΟΣ
