Ο Γιάννης Μαντζουράνης ζει τον μύθο του με τα χάλια του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς έγινε πολιτικός παράγοντας – έστω κι αν απέτυχε ως υποψήφιος βουλευτής – στα στερνά του.
Έγινε μέχρι και πρόεδρος συνεδρίου – έστω αυτής της πραξικοπηματικής παρωδίας, που θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις πλέον ντροπιαστικές στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας και ως στίγμα για την αριστερά και τον προοδευτικό χώρο.
Αφού ο ίδιος επαίρεται για τα «κατορθώματά» του ως νομικός ινστρούχτορας των 87, δεν πέφτει λόγος σε κανέναν να του πει να νιώθει διαφορετικά.
- Advertisement -
Θεμιτή δε και η πολιτική φιλοδοξία και μπράβο του. Δείχνει την επιμονή του ανδρός και πόσο αυτό το προσόν μπορεί να είναι χρήσιμο στη ζωή.
Αλλά με τα όσα λέει γύρω από την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ και η εμπάθεια προς πρόσωπα, με τα οποία μάλιστα είχε και στενή συνεργασία μέχρι πρότινος, προσβάλλοντας και ανθρώπους, αλλά και υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κόσμου, μάλλον τον εκθέτουν και εξηγούν γιατί έπρεπε να περιμένει την όγδοη δεκαετία της ζωής του και ενώ είχε ξεκινήσει ως φέρελπις συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου, για να απολαύσει μία κάποια πολιτική προβολή.
Έχει πει πολλά που είναι για κριτική, αλλά το μεσημέρι της Κυριακής στο Μέγκα εκστόμισε κάτι – πέρα από το επιτιμητικό ύφος με το οποίο έχει ενδυθεί – που προκαλεί πραγματικά απέχθεια.
Δεν ήταν οι φθηνές και ανέπνευστες ειρωνείες του τύπου «ποια κυρία Τζάκρη, η γνωστή; Δεν έχουν σημασία αυτά που λέει η Τζάκρη». Σημειωτέον ότι μιλούσε για μία πολιτικό, που εκλέγεται πάνω από 20 χρόνια βουλευτής – ενώ ο ίδιος απέτυχε στη μία και μοναδική φορά που το επιχείρησε -, ότι την κάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας στον ΣΥΡΙΖΑ και επιπλέον η συμβολή της και η συνεργασία της με τον… κ. Μαντζουράνη στη μάχη της προανακριτικής για τον Νίκο Παππά, είχε εκτιμηθεί ως πολύ σημαντική τότε.
Αλλά το θέμα είναι ότι ο κ. Μαντζουράνης ισχυρίστηκε πως οι υπογραφές συνέδρων που είχε συλλέξει η πλευρά Κασσελάκη και τις κατέθεσε στο «προεδρείο» του «συνεδρίου» – τα εισαγωγικά υποδηλώνουν όντως την αμφισβήτηση για το εάν ήταν πραγματικά συνέδριο και πραγματικό προεδρείο – «δεν έχουν την παραμικρή σημασία».
«Μπορώ και γω να μαζέψω 2.000.000 υπογραφές, αυτό δεν λέει κάτι» είπε γεμάτος με επηρμένη απρονοησία.
Γιατί απρονοησία; Διότι τα ίδια λένε κάποιοι και για τις υπογραφές της Μαρίας Καρυστιανού!
Ότι το 1,5 εκατομμύριο υπογραφών που έχει συλλέξει η ηρωική μάνα της αδικοχαμένης Μάρθης για να υπάρξει απόδοση δικαιοσύνης στο έγκλημα των Τεμπών, δεν έχουν καμία σημασία – υπάρχουν θεσμοί και νόμοι, διαδικασίες, τής λένε, – και άδικα τις εμφανίζει ως επιχείρημα στον αγώνα της.
Ήθελε τόσο πολύ να απαξιώσει το στικάκι με τις υπογραφές εκλεγμένων συνέδρων παρακαλώ, ο κ. Μαντζουράνης – αλήθεια, έριξε καμμιά ματιά, τουλάχιστον από περιέργεια σε αυτό;- που δεν κατάλαβε το επικίνδυνο της άποψής του. Τόσο μνημειώδης είναι η εμπαθής τύφλωσή του.
Εάν δεν έχουν σημασία οι υπογραφές σε κάποιο πεδίο, τότε δεν έχουν πουθενά. Προφανώς δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη – μακριά οποιαδήποτε υποψία ύβρεως – τα δύο θέματα. Η επισήμανση γίνεται για την αξία ενός μέσου εκδήλωσης και διατύπωσης ενός αιτήματος, μίας έκκλησης, μίας γνωστοποίησης συναισθημάτων και σκέψεων.
Με την θεώρηση του κ. Μαντζουράνη, δεν έχει νόημα να εκδηλώνονται οι άνθρωποι, ούτε μέσω των υπογραφών, ούτε μέσω των ειρηνικών διαδηλώσεων – ενοχοποιήθηκε κι αυτό από την ομάδα των 87 -, ούτε δια της έκκλησης για τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών ή ό,τι άλλο.
Σταθερά και χωρίς ενσυναίσθηση ο ΣΥΡΙΖΑ των 87 απαξιώνει θεμελιώδεις αξίες για την έκφραση της κοινωνίας, τα κινήματα, τον ακτιβισμό και τις συλλογικές κινήσεις.
Μία απαξίωση που φανερώνει βαθιά και ανατριχιαστικά αυταρχική νοοτροπία και υιοθέτηση της λογικής «κάνουμε οτιδήποτε θέλουμε διότι απλά μπορούμε».
Δύο ερωτήματα – ένα γενικό και ένα ειδικό:
Με τι ηθική και πολιτική νομιμοποίηση θα υποστηρίζουν οι 87 και οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους τις διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες ανθρώπων έναντι κάθε (κυβερνητικής ή άλλης) εξουσίας μετά απ’ όλα αυτά;
Με τι μούτρα ο κ. Μαντζουράνης θα πει, όταν θα έχει την ευκαιρία μίας συνάντησης μαζί της, στην κυρία Καρυστιανού, ότι οι υπογραφές που έχει συλλέξει για το έγκλημα των Τεμπών δεν έχουν καμία σημασία και να μην τις επικαλεστεί ποτέ ξανά; Να το πει και στον σύντροφό του, τον Κώστα Αρβανίτη, που κάνει τόση προσπάθεια στην ευρωβουλή, αξιοποιώντας και το λαϊκό αίσθημα, όπως εκφράστηκε μέσα από τις υπογραφές 1,5 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Διαβάστε επίσης:
Θεόδωρος Ρουσόπουλος: Συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο στο Βατικανό
ΠΟΛΙΤΙΚΗ | topontiki.gr