Ένας άνθρωπος, μια οικογένεια, ένα σπίτι. Κι απέναντι ένα σύστημα που φτιάχτηκε για να προστατεύει, υποτίθεται, τους πιο ευάλωτους, αλλά στην πράξη ενισχύει μόνο εκείνους που βρίσκονται ήδη από πάνω. Ο Γ.Σ. από την Θεσσαλονίκη, δανειολήπτης με πιστοποιημένη «βεβαίωση ευάλωτου οφειλέτη», βλέπει την πόρτα του να χτυπούν όχι η κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά τα αρπακτικά της εταιρείας που έχει “εξαγοράσει” το δάνειό του.
Το 2007 πήρε στεγαστικό δάνειο 70.000 ευρώ. Η κρίση που ακολούθησε τον γονάτισε οικονομικά – όπως τόσους άλλους. Οι τόκοι υπερημερίας, χωρίς ίχνος επιείκειας, εκτοξεύτηκαν στις 30.000 ευρώ. Αντίστοιχα, μια πιστωτική κάρτα 8.000 ευρώ έγινε χρέος 10.000 με τις προσαυξήσεις. Όλα αυτά, για έναν άνθρωπο με τρία παιδιά – τα δύο ανήλικα και με σοβαρά προβλήματα υγείας.
Με την ιδιότητα του ευάλωτου, απευθύνθηκε στην πλατφόρμα του εξωδικαστικού μηχανισμού, προσδοκώντας σε μια ρύθμιση που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές του δυνατότητες. Αντί για ελάφρυνση, όμως, πήρε τον «λογαριασμό» ενός ψηφιακού αλγορίθμου που, όπως φαίνεται, έχει προγραμματιστεί όχι για την προστασία των ανθρώπων, αλλά για την εξασφάλιση των κερδών.
- Advertisement -
Η “ρύθμιση”: Φαίνεται σαν πλάκα, αλλά είναι το μέλλον του
Σύμφωνα με την πρόταση που του έγινε:
- Για το στεγαστικό δάνειο: οφείλει πλέον πάνω από 140.000 ευρώ, με μηνιαία δόση 570 ευρώ.
- Για το καταναλωτικό: το χρέος εκτινάσσεται στα 15.000 ευρώ, με μηνιαία δόση 60 ευρώ.
Σύνολο: πάνω από 600 ευρώ κάθε μήνα, για 20 χρόνια. Κι όλα αυτά, με μηνιαίο εισόδημα 800 ευρώ.
Ποιος μπορεί να ζήσει έτσι; Ποιο παιδί μπορεί να θεραπευτεί έτσι; Ποια κοινωνία μπορεί να λέγεται ανθρώπινη έτσι;