Σαν θυμωμένο γράμμα εφήβου στην Disney που παρ’ ολίγον θα ακύρωνε τη συνέχεια του Deadpool, αλλά με έγκριση από το νομικό της τμήμα, το «Deadpool και Wolverine» είναι μια αμήχανη προσπάθεια ένθεσης του X-Rated culture στην πηγαία πολιτική ορθότητα με ψευτοαέρα ενσωμάτωσης (κάτι που ευτυχώς δεν μοιάζουν συνυπεύθυνοι οι Ρέινολντς και Τζάκμαν).
Με τον Ράιαν Ρέινολντς να «φοράει τη στολή» του χιουμορίστα, κυνικού, αντισυμβατικού ήρωα αλλά να μην «μπαίνει στα παπούτσια του» με άνεση (ένεκα Disney), ξεκινάει το άλλοτε ελαφρώς διασκεδαστικό και άλλοτε ξεθυμασμένο «αστείο παρέας» σε φορμάτ ταινίας δράσης.
Χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης πράξης για να εξηγηθεί νοηματικά η επανένταξη του εχθρού και φίλου Deadpool (που σκοτώθηκε λίγα χρόνια πριν, όταν ακόμα το franchise βρισκόταν στα ασφαλή χέρια της 20th Century Fox), ο μη ούγκανος θεατής δυσανασχετεί ελαφρώς από τις πολλαπλές προσπάθειες να κυκλωθεί η αλήθεια. Ξεπερνώντας αυτό, οδηγούμαστε στην επόμενη πράξη που και οι δύο ήρωες, ο πρώτος σχεδόν όπως τον αφήσαμε και ο δεύτερος -αν και πιο κουρασμένος- μορφολογικά συμβατός με την εξέλιξη του ήρωα του από την τελευταία ταινία (λίγο πριν πεθάνει), θα συναντήσουν το δικό τους παράλληλο σύμπαν που, ήρωες της Fox και της Marvel που ξεχάστηκαν (Electra, Blade κ.λπ.), επανέρχονται για λίγες στιγμές δόξας και υπόκλισης. Η τελευταία πράξη, ενσωματωμένη πλήρως (μέχρι λίγο πριν το τέλος) στις σεναριακές ευκολίες της παραλληλότητας, της συνταγής «όλοι μαχόμαστε τους κακούς» και κάποια πιο πετυχημένα comic relief αστεία, οδηγούμαστε ίσως στο πιο εύστοχο σχόλιο της ταινίας: Ότι με τη Disney στην πλάτη τους, που ζει για να εισπράττει χρήμα και επιτυχίες, ακόμα και ο Deadpool είναι καταδικασμένος να βρίζει στα σημεία που το ΔΣ δίνει άδεια. Και μη φανταστείτε, αυτό το επιτυγχάνει εξολοκλήρου στους τίτλους τέλους (που κάποιοι δεν βλέπουν ποτέ), με την «κρυφή σκηνή» και τα flashbacks από τα γυρίσματα των ταινιών που κάποτε μας χάριζαν cool υπερήρωες με απεύθυνση σε απανταχού θεατές.
Αν μου επιτραπεί, θα ήθελα να βγάλω μερικά πιο αυθόρμητα συμπεράσματα ως μέγας θαυμαστής των κινηματογραφικών προσπαθειών του Wolverine και του Deadpool που μέσα από τις κινηματογραφικές ταινίες που πρωταγωνίστησαν (το τονίζω αυτό), έδωσαν χιούμορ στη σοβαροφάνεια, ουσία στα κλωτσομπουνίδια, ενσυναίσθηση «στο χαρτί» που τσαλακώθηκε για να περάσει στην οθόνη. Συγκεκριμένα αυτοί οι ήρωες, ρίσκαραν τον πισινό τους (που θα έλεγε περισσότερο άκομψα ο κύριος στην κόκκινη στολή) και τη συσκευασία του προϊόντος, για να εξελίξουν το είδος. Η Disney εξαγοράζοντας τη Fox επέβαλε τους κανόνες της ουσιαστικά καρπωνόμενοι το αποτέλεσμα, αδειάζοντας όμως την ουσία. Οι ίδιες οι προσωπικότητες των Τζάκμαν και Ρέινολντς, θυσιάζονται σε αυτή τους τη συνεργασία για να θυμίσουν στη Disney ότι δεν έχει φτάσει στον πάτο του πηγαδιού και αυτό το βρίσκω στην ουσία του ηρωϊκό. Το στούντιο θα μπορούσε άνετα με αυτή την ταινία να έβαζε ξανά μπρος τη μηχανή, που μπούκωσε ο καταλύτης της με τα άνοστα-πρόχειρα-μονοδιάστατα-με συνταγη «The Marvels» (2023), «Ant-Man και Wasp: Κβαντομανία» (2023), «Doctor Strange in the Multiverse of Madness» (2022), «O Shang-Chi και ο θρύλος των δέκα δαχτυλιδιών» (2021), «Black Widow» (2021), «Captain Marvel» (2021) κ.λπ.
Ας μην κοροϊδευόμαστε: Η συνεργασία Disney-Marvel δεν εστιάζει μακροπρόθεσμα και ουσιαστικά στην ενσωμάτωση κοινοτήτων στο σύμπαν τους, ούτε για τις δοκιμές με ρίσκο. Θέλουν να είναι συμβατοί με τις υποταγές, τη μόδα, τη νόρμα. Ούτε γουστάρουν τα ρίσκα που έφερε η ταινία «Logan» και οι δύο προηγούμενες ταινίες του «Deadpool». Τα «Καλά του Γιάννη τα θέλουν, τον Γιάννη δεν θέλουν» που λέει σοφά η παροιμία μας. Αυτό που αξίζει να κρατήσουμε από την ξέπνοη συνεργασία των αντισυμβατικών υπερηρώων /πρωταγωνιστών είναι ότι προσπάθησαν με τα όπλα που τους έδωσε το στούντιο να πολεμήσουν τα αφεντικά. Σε αυτή τη μάχη έχασαν (ήδη στο rotten tomatoes η ταινία έχει καταταγεί στην 20η θέση από τις 34 ταινίες της πρόσφατης Marvel MCU, αρκετά χαμηλή θέση για ταινία που καλά-καλά δεν έχει ανοίξει) όμως πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι και το χέρι που τους ταΐζει δεν δάγκωσαν, και έκαναν μια προσπάθεια να ανακατέψουν την τράπουλα· δυστυχώς, για εκείνους, ήταν σημαδεμένη. Ίσως, ένας αέρας ελπίδας στα πανιά της συνεργασίας Marvel και Disney να φυσά από τη φημολογούμενη επιστροφή των αδερφών Ρούσο (Avengers) στα πλατό των υπερηρώων.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ – TheCaller