Ο Κώστας Παπανικολάου παραχώρησε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο κανάλι της Stoiximan GBL, με τον αρχηγό του Ολυμπιακού να μιλάει μεταξύ άλλων για την ομάδα του Πειραιά, το NBA και την Εθνική Ελλάδας.
Ο Κώστας Παπανικολάου, αν και διανύει το 35ο έτος της ηλικίας του, ξεκαθαρίζει ότι δεν πλησιάζει το τέλος της καριέρας του, καθώς διψάει ακόμα πολύ για μπάσκετ.
- Advertisement -
Αποσπάσματα της συνέντευξής του στο Man to Man powered by Stoiximan:
Για το αν πίστευε ότι θα φτάσει κάποια στιγμή να είναι πρώτος σε συμμετοχές στην Ευρώπη με την φανέλα μίας τόσο ιστορικής ομάδας:
“Σίγουρα είναι κάτι που ούτε μπορείς να ονειρευθείς, ούτε να φανταστείς, ούτε να προβλέψεις. Όταν ξεκίνησα τότε και ήρθα 19 χρονών στην Αθήνα για τον Ολυμπιακό, το να φτάσω και να είμαι εδώ σήμερα προφανώς και δεν το ονειρευόμουν. Όσα όνειρα κι αν έχεις σαν παιδί, δεν είναι εύκολο να αγωνίζεσαι στο τοπ επίπεδο σε έναν σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός. Με τις προσωπικότητες που έχουν περάσει και είναι στον σύλλογο”.
Για τα ινδάλματά του όταν μεγάλωνε, για τους παίκτες από τους οποίους πήρε στοιχεία:
“Δεν είχα ινδάλματα με την άποψη του αγωνιστικού. Έχω πει και πιο παλιά ότι όταν άρχισα να κατανοώ το μπάσκετ περισσότερο, γιατί μέχρι μία ηλικία δεν παρακολουθούσα καν, έπεσε πάνω στους τελικούς Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού που έπαιζε ο Βασιλόπουλος απέναντι στον Διαμαντίδη. Ψάχνοντας λίγο και βρίσκοντας την ιστορία των δύο, είχαν μονοπωλήσει κιόλας εκείνους τους τελικούς, εγώ, ένα παιδί που μεγάλωνε στα Γρεβενά, έβλεπα ένα παιδί από την Καστοριά που μπορούσα να συνδεθώ μαζί του και ένα παιδί 23 ετών, αν δεν κάνω λάθος τότε, που έπαιζε στον Ολυμπιακό βασικός, στους τελικούς.
Οπότε αυτά τα δύο πρόσωπα ήταν αυτά με τα οποία ένιωσα σύνδεση για διαφορετικούς λόγους. Με τον έναν λόγω καταγωγής, εγώ Γρεβενά, ο Διαμαντίδης Καστοριά. Και με τον άλλο επειδή ένα νέο παιδί έπαιζε στο τοπ επίπεδο και διεκδικούσε ένα πρωτάθλημα. Μπορώ να πω ότι ο Δημήτρης και ο Παναγιώτης ήταν τα ινδάλματά μου”.
Για το γεγονός ότι στα 19 του χρόνια μάρκαρε τον ΛεΜπρόν Τζέιμς ως πενταδάτος στον Ολυμπιακό:
“Σε ποιον να το πω… Ευτυχώς υπάρχουν φωτογραφίες, υπάρχουν ντοκουμέντα. Παίζουμε και οι δύο ακόμα, βλέπεις. Κι αυτός μικρός ήταν τότε. Είχα ξεκινήσει πεντάδα, θυμάμαι χαρακτηριστικά με τους Καβαλίερς. Πώς να είναι αυτή η εμπειρία. Ένα παιδί 19 χρονών που η μεγαλύτερη παράστασή του μέχρι εκείνο το σημείο ήταν ο τελικός του Παγκοσμίου U19. Δεν αντιλέγω, αλλά στις ηλικίες μας το να βρεθείς ξαφνικά σε ένα παρκέ του ΝΒΑ, στην άλλη άκρη της Γης, να μαρκάρεις έναν franchise player, που τότε δεν ξέραμε τι σήμαινε, τώρα έχουμε διαβάσει και λίγο, ήταν δέος. Ήταν ο Σακίλ Ο’ Νιλ στην ομάδα τους τότε, τρομερό δέος. Είχα πάθει σοκ, έτρεμαν τα πόδια μου όταν μου είπε ο coach ότι θα ξεκινήσω δεν μπορούσα να βγω στο παρκέ. Ήταν μαγική εμπειρία για έναν 19χρονο”.
Για το πώς αισθάνεται όταν σκέφτεται ότι η επόμενη φανέλα που θα αποσυρθεί από τον Ολυμπιακό θα είναι πιθανότατα η δική του:
“Το έχω ξαναπεί πολλές φορές. Το γεγονός ότι έγινε αυτό για τον Βασίλη και για τον Γιώργο, δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι πρέπει να γίνει και για εμένα. Μιλάμε για δύο παιδιά που το άξιζαν 100%. Η ομάδα αναγνώρισε την προσπάθειά τους και αυτά που έκαναν για τον σύλλογο όλα αυτά τα χρόνια. Την προσωπικότητά τους. Είναι τεράστια τιμή για έναν αθλητή να συμβαίνει αυτό, αλλά από εκεί και πέρα δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο, δεν θεωρώ τίποτα ότι πρέπει να γίνει. Αυτά τα δύο παιδιά το άξιζαν 1000% και γι’ αυτό έγινε.
Το αν θα είμαι εγώ, αν θα φτάσει η μέρα, αν θα γίνει αυτό, που και να μη γίνει, δεν επηρεάζει καθόλου όλες τις στιγμές, όλα όσα έχω ζήσει με τον Ολυμπιακό, όλο το σεβασμό που έχω λάβει από τον οργανισμό και από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Δεν θα το κάνει ακόμη πιο ιδιαίτερο. Θα είναι τεράστια τιμή για εμένα και παρακαταθήκη για τα παιδιά μου, το ότι θα μπορώ να τους το λέω αύριο-μεθαύριο, αλλά πέρα από αυτό, ξαναλέω ότι τον σεβασμό και την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη την λαμβάνω 13 χρόνια τώρα που είμαι στον σύλλογο. Και δεν θα αλλάξει αυτό”.
Για το αν έχει σκεφτεί το τέλος της καριέρας του, αν θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα το μάθουμε ή αν θα γνωρίζουμε ότι θα διανύσει την τελευταία του σεζόν:
“Όσο περνούν τα χρόνια, προφανώς βλέπεις αλλαγές. Προφανώς τον χρόνο δεν τον κερδίζει κανείς. Τεράστιοι αθλητές, με τεράστια προσόντα, αν εξαιρέσεις τον ΛεΜπρόν που έχει φτάσει 40 και είναι ακόμη λες και είναι 25 χρονών. Σίγουρα έχουν υπάρξει στιγμές τις τελευταίες σεζόν, γιατί ξεχνάμε κάτι πολύ κομβικό. Πάρα πολλά παιδιά, ανάμεσα σε αυτούς και ο Γιώργος και ο Βασίλης που έχουν σταματήσει, έχουν μπει σε μία διαδικασία άλλος από 16, άλλος από 18, άλλος από τα 20, να παίζουν χειμώνα-καλοκαίρι ασταμάτητα. Πράγμα που σου παίρνει πάρα πολλά και δεν μπορεί να το καταλάβει ο κόσμος.
Εγώ τις τελευταίες δύο σεζόν τις ένιωσα διπλάσιες σε σχέση με το πώς ήταν πριν. Από την άποψη ότι αρχίζει η κόπωση και βγαίνει παραπάνω, αρχίζει το κορμί σου και σε τραβάει προς τα πίσω. Όσον αφορά εμένα, ακόμα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, νιώθω έναν έρωτα γι’ αυτό που κάνω. Είτε παίζω την Παρασκευή με τη Ρεάλ, με τον Παναθηναϊκό, με τη Μπαρτσελόνα, στο πιο γεμάτο γήπεδο για τη EuroLeague, είτε παίζω για την Stoiximan GBL είτε με την Καρδίτσα, είτε με το Λαύριο, είτε με την ΑΕΚ, είτε με τον ΠΑΟΚ, είτε με τον Άρη, είτε είναι γεμάτο, είτε είναι άδειο το γήπεδο, νιώθω μεγάλη αγάπη γι’ αυτό που κάνω. Το έχω συζητήσει με τον Πρίντεζη αυτό το πράγμα και τον έχω ρωτήσει αν θα το νιώσω κάποια στιγμή. Έτσι όπως σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, δεν μου βγαίνει να πω ότι πλησιάζω στο τέλος.
Προφανώς σε αυτό υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες. Πρέπει να ακούσεις το κορμί σου, πρέπει να δεις σε τι κατάσταση είσαι, μπορεί να είναι άλλοι οι παράγοντες που θα σε οδηγήσουν σε κάτι τέτοιο. Από άποψη κάψας, πίστεψέ με έχω πάρα πολλή μεγάλη ακόμα και ελπίζω όταν θα έρθει η στιγμή να μου φύγει γιατί δεν θέλω να σταματήσω και να την έχω μέσα μου, να λέω μήπως δεν έπρεπε να σταματήσω, μήπως έπρεπε να παίξω σε λίγο πιο χαμηλό επίπεδο, να κάνω κάτι άλλο. Ελπίζω να μου φύγει, όταν θα έρθει η στιγμή”.
Για το πόσο σκληρή είναι η καθημερινότητα ενός μπασκετμπολίστα και για το αν ο κόσμος καταλαβαίνει ότι και για τους αθλητές μπορούν να υπάρχουν δύσκολες ημέρες:
“Όταν κάνεις οικογένεια είναι ακόμα πιο δύσκολο και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο για τους ανθρώπους γύρω σου. Εγώ έχω την ευλογία γιατί έχω μία σύζυγο η οποία είναι πάρα πολύ υποστηρικτική σε αυτό που κάνω. Χαρακτηριστικά, λέει ότι κάνει υπομονή όσο χρειαστεί και μετά θα μου πει εκείνη, όταν θα σταματήσω. Αυτή τη στιγμή καταλαβαίνει, μου λέει, είναι δικά της λόγια αυτά, ότι αυτό που κάνω απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση και αφοσίωση. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχεις τον άνθρωπό σου να σου λέει κάτι τέτοιο από τη μία, από την άλλη όμως υπάρχουν στιγμές που αντιλαμβάνεσαι πόσο ζόρι τραβάει και εκείνη μεγαλώνοντας δύο παιδιά. Ή βλέπεις τα παιδιά σου ότι έρχεται η ώρα να φύγεις, φτάνεις στην πόρτα και σε ρωτούν “μπαμπά πού πας;”. Η μεγάλη. Η μικρή κλαίει και φωνάζει, δεν μπορεί να καταλάβει το παιδί ότι πρέπει να φύγω πάλι, γιατί παίζουμε έναν αγώνα.
Πέρα από αυτό, είσαι άνθρωπος, δηλαδή τι θέλω να πω, ό,τι επηρεάζει τον κάθε ένα στην έξω ζωή, επηρεάζει και έναν μπασκετμπολίστα, έναν αθλητή. Μπορεί μία μέρα να έχεις τα νεύρα σου, μπορεί μία μέρα να μην έχεις κοιμηθεί καλά, μπορεί μια μέρα να είσαι λίγο άρρωστος. Όλα αυτά επηρεάζουν και την ψυχολογία σου, αλλά και την απόδοσή σου, τον τρόπο που δουλεύεις. Είναι φυσιολογικό ο κόσμος να μην το καταλαβαίνει, γιατί δεν είναι η δουλειά του. Από την άλλη, πολύ σωστά κάποιος θα σου πει εσύ παίρνεις έναν σκασμό λεφτά για να συντηρήσεις την οικογένειά σου. Και είναι αλήθεια. Είναι αλήθεια. Εγώ νιώθω ευλογημένος γιατί μπορώ να προσφέρω στην οικογένειά μου πράγματα που πολλοί δεν τα έχουν δεδομένα στη ζωή τους.
Το να έχει ένα πιάτο φαγητό κάποιος στο τραπέζι, το να έχει ένα κομμάτι ψωμί, μπορεί στη γενική ιδέα και εικόνα να το θεωρούμε φυσιολογικό, αλλά για κάποιους ανθρώπους δεν είναι. Πρέπει να δουλέψουν πάρα πολύ σκληρά για να έχουν αυτό το κομμάτι ψωμί. Κι επειδή έχω ζήσει αυτή την πλευρά της ζωής, ευτυχώς νιώθω τυχερός που την έχω ζήσει γιατί μπορώ να κάνω τη σύγκριση. Στα παιδιά μου, σε ένα πράγμα που είμαι ανένδοτος, στη μεγάλη μου την κόρη που καταλαβαίνει πλέον λίγο παραπάνω και μπορούμε να συννενοηθούμε, κάθε φορά της το εξηγώ και της λέω ότι στο κομμάτι του σεβασμού προς τους συνανθρώπους μας και στο ότι έχουμε πάνω στο τραπέζι μας που η μαμά έχει κάτσει και έχει μαγειρέψει με αγάπη, πρέπει να σεβαστούμε και τον κόπο της και το ότι το έχουμε στο τραπέζι. Όποτε αντιδράει σαν παιδάκι, της έχω πει ότι θα με βρίσκει πάντα απέναντι γιατί αυτές για εμένα είναι αξίες πάρα πολύ σημαντικές για τη ζωή.
Ποια δουλειά δεν είναι δύσκολη, από την άλλη; Όλος ο κόσμος δουλεύει σκληρά, αν δεν δουλέψεις σκληρά, δεν θα έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όλος ο κόσμος δουλεύει σκληρά. Το πιο δύσκολο κομμάτι θεωρώ δεν είναι όταν φτάνει ψηλά, ούτε το να μείνει, που είναι επίσης πάρα πολύ δύσκολο. Για εμένα το πιο δύσκολο που έζησα στην καριέρα μου, ήταν η εφηβική ηλικία. Εκεί που από τα 16 μου μέχρι τα 25 μου δεν πήγα διακοπές. Εκεί που όλοι μου οι φίλοι, όλοι μου οι κοντινοί άνθρωποι πήγαιναν διακοπές κι εγώ ήμουν σε ένα γήπεδο με 40 βαθμούς, μέσα στα τσιμέντα και έκανα προπόνηση. Για εμένα αυτή ήταν η πιο δύσκολη περίοδος, όχι οι 3-4-5-6 ώρες για το μπάσκετ, το σκάουτινγκ, αυτά. Πλέον όλα γίνονται και λίγο αυτόματα. Το να μπεις σε αυτή τη διαδικασία όμως, αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι και γι’ αυτό πολλά παιδιά που είναι ταλέντα σε αυτές τις ηλικίες, χάνουν τον δρόμο τους.
Γιατί υπάρχει το Instagram, πάρα πολύ ωραία και να τα κάνουν τα παιδιά. Δεν πρέπει να χάσεις τον στόχο σου όμως. Πρέπει να βλέπεις πού βαδίζεις, πρέπει να καταλαβαίνεις πού βαδίζεις, πρέπει να ξέρεις ότι αυτοί που έφτασαν εκεί, αν θέλεις να γίνεις ο επόμενος Σπανούλης, Διαμαντίδης, Πρίντεζης, Παπαλουκάς, πρέπει να θυσιάσεις πράγματα, πρέπει να θυσιάσεις χρόνο, να δουλέψεις, να θυσιάσεις διακοπές, δεν είναι όλα φαίνεσθαι. Δεν έφτασαν όλοι αυτοί εκεί με τα λόγια. Δούλεψαν σκληρά και είναι αυτοί που είναι. Το έχουν πει και ο coach Γιαννάκης και ο κύριος Γκάλης, όλοι έφτασαν με δουλειά εκεί, δεν τους είπε κάποιος “ορίστε, ελάτε”.
Για τις αρμοδιότητες ενός αρχηγού:
“Είναι ιδιαίτερο, ειδικά όταν είσαι σε έναν σύλλογο με τέτοια τεράστια ιστορία, με αρχηγούς τόσο εμβληματικούς, τέτοια ονόματα. Ίσως έχει ένα βάρος αυτό, η αλήθεια είναι. Νομίζω το πιο σημαντικό είναι να φέρεις σε μία ισορροπία τα αποδυτήρια, όσον αφορά το να καταλάβουν όλοι που βρίσκονται, τι θέλουμε, πού οδεύουμε, τι πρεσβεύουμε. Αυτά είναι τα πιο σημαντικά.
Από εκεί και πέρα, είμαι σαν Κώστας τυχερός γιατί αυτά τα δύο χρόνια που είμαι αρχηγός του Ολυμπιακού έχω πέσει σε μία συγκυρία να έχουμε πραγματικά πολύ καλά παιδιά στην ομάδα. Πολύ καλούς χαρακτήρες που έχουν και την εμπειρία, αλλά και την δίψα να κερδίσουν, να πετύχουν. Είναι συνυφασμένοι με την ιδέα ότι πρέπει να γίνουν θυσίες, ότι πρέπει να καταλάβουν τι πρέπει να κάνουμε. Αυτό κάνει και τη δική μου δουλειά πιο εύκολη. Δουλειά σε εισαγωγικά”.
Για το αν έχει φτάσει στο σημείο να απολαμβάνει την αντιπαλότητα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, σε μπασκετικό επίπεδο:
“Νομίζω ότι από το 2018/19, μαζί με κάποια πράγματα που συνέβησαν εξωμπασκετικά και ακόμα περισσότερο από την γέννηση του πρώτου μου παιδιού κι έπειτα, έφτασα στην συνειδητοποίηση ότι ξέρεις, είναι ένα ένα άθλημα τελικά. Καταλαβαίνω ότι για πολλούς έχει μεγάλο βάρος, έχει και για εμάς μεγάλο βάρος όταν παίζουμε γιατί θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους οπαδούς μας, να είμαστε αντάξιοι των προσδοκιών που έχει η ομάδα από εμάς.
Όλα αυτά δεν τα βγάζω απ’ έξω. Αλλά στο τέλος της ημέρας, είναι ένα άθλημα. Είναι ο ανταγωνισμός όπως όταν ξεκινάς από μία μπασκέτα σε ένα σχολείο, μέχρι την κορυφαία στιγμή που μπορείς να ζήσεις. Δεν αλλάζει το άθλημα σαν άθλημα. Αν το απολαμβάνεις κιόλας, μπορείς να είσαι πιο αποδοτικός σε αυτό που κάνεις”.
Για το πόσο ανταγωνιστική είναι η φετινή Stoiximan GBL:
“Εμείς το έχουμε βιώσει κιόλας σε πολλά παιχνίδια στο πρωτάθλημα. Σε παιχνίδια που δεν ήμασταν σοβαροί και στο ΣΕΦ και εκτός έδρας, έχουμε βρεθεί πίσω. Με την ΑΕΚ ήμασταν πίσω με 14 πόντους. Από την άποψη της ποιότητας των παικτών, έχει ανέβει το επίπεδο σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια. Αν δεν είσαι σοβαρός, υπάρχουν αντίπαλοι που μπορούν να σου κάνουν τη ζημιά. Θέλει προσοχή, δεν είναι ότι πας να παίξεις και λες α, εντάξει, θα περάσει η μέρα”.
Για το αν η Εθνική Ελλάδας θα πάρει το EuroBasket 2025:
“Ο Βασίλης έφερε μία αύρα που έλειπε αρκετά χρόνια από την εθνική ομάδα. Η περσινή χρονιά, για εμένα, ήταν από αυτές που απόλαυσα περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Ένιωσα ότι επανήλθε μία αύρα ομαδικότητας, δεσίματος, ότι όλοι μαζί θα πάμε για τη σημαία, για το έθνος. Ακούγεται λίγο πατριωτικό, αλλά αυτό χρειάζεται. Υπάρχουν φορές που αυτό χρειάζεται. Δεν έχει να κάνει με το ταλέντο ή με το ποιος βάζει τη μπάλα στο καλάθι, έχει να κάνει με το πώς είναι η ομάδα δεμένη. Πέρυσι το ένιωσα σε μεγάλο βαθμό και χάρηκα πάρα πολύ που το ένιωσα. Μου το είχε πει ο Βασίλης ότι από τα κύρια μελήματά του ήταν αυτό. Χάρηκα που το κατάφερε και το έζησα. Με κάνει να είμαι αισιόδοξος για το προσεχές καλοκαίρι”.
To άρθρο Κώστας Παπανικολάου: Δεν πλησιάζω στο τέλος της καριέρας μου δημοσιεύτηκε στο NewsIT .
